Czy wiedziales? Nasze sławy w dziedzinie kultury, nauki, itd
absinth - Śro Sie 22, 2007 8:55 am
Sukces Lecha Majewskiego w Waszyngtonie
„Polski artysta robi ostatnio furorę w Waszyngtonie. Pierwsze dni jego retrospektywy w reprezentacyjnym National Gallery of Art przyciągnęły tłumy” – donosi polonijny „Nowy Dziennik” o waszyngktońskim pokazie filmów i wideoartów Lecha Majewskiego, twórcy rodem z Katowic
W podobnym tonie utrzymane są recenzje w prasie amerykańskiej. Prestiżowy dziennik „Washington Post” nazwał Lecha Majewskiego wielkim odkryciem i wspaniałym filmowcem, którego prace charakteryzuje wyobraźnia i perfekcjonizm. W waszyngtońskiej prezentacji artysty wzięło udział ponad tysiąc osób, a kilkaset innych nie dostało się z braku miejsc. Retrospektywa będzie pokazywana w National Gallery of Art. przez kilka tygodni, natomiast wideoarty będzie można oglądać także w późniejszych terminach. „Nowy Dziennik” przypomina, że Lech Majewski mieszkał przez kilkanaście lat w Stanach Zjednoczonych i w tym czasie nakręcił kilka filmów: ”Lot świerkowej gęsi”, oparty na swojej debiutanckiej powieści „Kasztanaja”, „Więzień z Rio” i „Ewangelia według Harry`ego”.
Całorocznej retrospektywie twórczości Lecha Majewskiego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie patronuje Instytucja Filmowa Silesia-Film. We współpracy z Ars Cameralis Silesiae Superioris Silesia Film przygotowała także ekspozycję dokonań artysty na tegorocznym Biennale w Wenecji.
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/co ... 02233.html
Four Films, One Singular Talent: Majewski Is the Surreal McCoy
By Philip Kennicott
Washington Post Staff Writer
Friday, August 10, 2007; Page C01
Surrealism is pretty well debased these days.
Lincoln and a beaver are shilling for a big pharmaceutical company, selling sleeping pills and warning an insomniac nation, "Your dreams miss you." A dizzy aesthetic of non sequiturs and absurdist narrative intrusions has filtered throughout pop culture, to the extent that to get any real frisson from the surreal you need to detox all the bad magic realism out of your system, and spend some time rigorously devoted to the naturalistic and prosaically real stuff of straightforward storytelling. Our dreams don't miss us; rather, we need to learn to miss our dreams.
The thrill of the four movies by Polish director Lech Majewski that will be screened at the National Gallery this weekend and next -- a small but intense mini-retrospective -- is the degree to which they show the old power lurking in the surreal. Trees and grass grow inside a well-ordered bourgeois apartment; two lovers in Venice make the haunting details of a Hieronymus Bosch painting real in an erotic game of love and death; a small band of simple miners offer up a virgin sacrifice to a death ray from Saturn.
This is not the self-indulgent hermeticism of too much contemporary video art, nor is it the jokey, bizarro weirdness of cheap sitcoms. Majewski, born in 1953, is a major discovery, a brilliant filmmaker whose haunting aesthetic is formed of much deeper stuff, processed through a lively mind and idiosyncratic imagination, chastened and tempered by history, and captured on screen with the rigor and perfectionism of an artist who might also carve castles out of toothpicks.
He is not well-known in this country. Majewski was involved in the origins of the film "Basquiat" (ultimately directed by Julian Schnabel) and he is also a novelist, a composer and an opera and theater director. The National Gallery series is billed as the local premiere of his work, the best of which -- "The Roe's Room" (1997) and "The Garden of Earthly Delights" (2004) -- are among the most powerful films made in years.
For the past millennium at least, history has been uncommonly busy in Majewski's native Poland. Fought over, subdivided, trapped between greater powers, it is a country of cultural and historical layers and uncertain borders. Although Majewski has lived in the United States for more than a quarter-century, his films feel decidedly Polish -- old-world, literate and in constant argument with God. Occasionally the Polishness is explicit, as when Stalin and Hitler make absurdist cameos in "Angelus" (2000), his mystical tale of paganism in a small Silesian mining village.
More often, the national character is implicit, revealed in the director's fascination with the collision of different worlds. He explores the tension between a blood-soaked Catholicism and a personal, often folk-inflected spirituality. He indulges an obsession with the medieval, the sense that the past is just one scrape of the knife below the most recent paint on the canvas. And throughout his films, the great categories of our existence -- the public and private, the personal and political, the natural world and the man-made one -- are not bounded at all, but constantly dissolve into one another. "Angelus" opens with a reminder that Silesia has been a crossroads of kingdoms -- and Majewski's film proves those kingdoms are not just material ones.
"Our strong point," wrote the great Polish writer Witold Gombrowicz in 1953, "would be that we are representatives of a brutalized culture, that is, a culture that is close to life." The paradox of those two ideas -- a brutalized world, but an intensely raw and vital one -- is evident in "The Knight" (1980), made before Majewski left Poland. In its allegory of a corrupted kingdom, run by a slobbering old man sitting on a scarlet throne, and the subsequent quest of a young knight to find a magical harp that will restore the country's soul, it is the most explicitly political film of the lot.
"The Knight" appeared the same year that Solidarity began the strikes that would transform Poland and eventually the world. The Polish crisis wasn't just political or pragmatic, not just about wages or representation. There was also a powerful concern with spiritual redemption, and the Polish film giant Andrzej Wajda said as much, reminding his fellow directors that while they might indict the hypocrisies of the age, their ultimate goal was "man's spiritual victory."
Whether intentionally or not, Majewski does just that, and "The Knight" begins a career in which the spiritual life is lived with a very physical intensity. Blood is omnipresent, but so too a passionate debate about whether spiritual knowledge is found by seclusion or through communion with the world, through good works or inner reform, through denial or sensuality.
"The Knight" is also the weakest of the four films, clunky and occasionally pompous (pretentious poetry is the director's Achilles' heel, but never fatally so). And yet what seems, on first viewing, like the film's weakest aspect -- its silence, or confusion, on the very spiritual issues it raises -- turns out to be a hallmark of Majewski's filmmaking. It ends ambiguously, and one is never sure whether Majewski is deeply Catholic, repelled by religion, comfortably pagan or honestly and passionately unsure of the answers.
In "The Roe's Room," a video opera made 17 years later, it is clear that Majewski has a vision of a kind of paradise, or blessedness, though it is fleeting and melancholy. In the inner room of a quiet family apartment, roe deer graze on grass. The family touches them, they coexist, the natural and human worlds are in harmony, and one can't help but think of a similar poetic vision by W.H. Auden: "The lion griefs loped from the shade / and on our knees their muzzles laid, / and Death put down his book." Except Death doesn't put down his book for very long.
Throughout Majewski's work are small clues to his fascination with the surreal -- telling paintings on the wall, a reference to Jean Cocteau (another artist who made films and wrote novels), a fascination with the sources of surrealism, including Bosch. Though mostly latent in "The Knight," it breaks out with a ravaging intensity in "The Roe's Room," as the natural world invades a comfortable apartment. Grass and trees grow, blood flows from the walls, time passes in a smooth reverie of beautiful music and imagery.
Scored for countertenor, chorus and orchestra, composed in a style that borrows from the lyrical minimalism of John Adams and perhaps Mozart, "The Roe's Room" is the most polished and mesmerizing of Majewski's films. Shot almost entirely indoors -- with every frame lit and composed like a Vermeer painting -- it follows the seasons of family life. A young man (Rafal Olbrybhski) lives with his aging parents. He struggles at writing. He wrestles with religion. His father takes an old scythe, sharpens it and cuts the grass in the living room. The older man is at once a peasant, a proper city man, a figure of death, a figure for death. His son watches, framed in a mirror, and music seems to seep out of the cracked plaster. The surreal, when it works, defies description. In "The Roe's Room," it works, with a sense of poetic decency underneath it and none of the coldness or superficial irony of so much video art.
In "Angelus," the surreal is more familiar, more in the black-comedy vein, more a function of worlds, religions and ideologies colliding. Based on a real-life cult of miners and painters and mystics that lived in Silesia, it follows their determined efforts to prevent the destruction of the Earth. Hitler, Stalin and the atom bomb are merely bad omens; the real fear is a bolt of destructive energy from Saturn, predicted by obscure tomes and known only to the flawed (and perhaps insane) men who can divine the secret signs. Their efforts to avert apocalypse bring them into conflict with the communist authorities, and the film demonstrates the degree to which the surreal, once proposed as a revolutionary way of seeing the world, has become for so many Eastern European filmmakers a form of reflection, and the only lens through which a tortured past makes sense.
In what may be the most important and is certainly the most moving of his films, "The Garden of Earthly Delights," the surreal goes underground. The film is placed third on the schedule (Sunday at 4:30), but it would ideally be seen last, because the hyper-stylization of "The Roe's Room," the spirituality of "The Knight" and the clash between the truly spiritual and the hope of heaven on Earth (another name for communism and also sex) in "Angelus" are all carefully embedded in this very different, more narrative work.
Again worlds collide. A scholar of Bosch (Claudine Spiteri) who is intensely interested in the material details of painting and a naval architect (Chris Nightingale) who speaks of the harmony of the universe have a short and desperately sad affair in Venice. They reenact details from Bosch's "The Garden of Earthly Delights," which becomes an intimate game between two minds and two bodies in love. The man videotapes every detail of their time together, some of it so painfully intimate that this film puts to shame most other love stories in its honesty. At one point, the two lovers walk the streets of Venice, captured in a nervous, video-verite style, and they seem to accidentally come across a striking juxtaposition: the hammer and sickle of communism, next to a Christian painting.
Made in 2004, "The Garden of Earthly Delights" is more cosmopolitan, and more contemporary in its style. The momentary juxtaposition of two ideologies, communism and Catholicism, feels accidental, a reminder of Majewski's earlier work. But at some level, the concerns are the same: The hope for paradise, either material or spiritual, is still there, played out in an excruciatingly sad confrontation with death. Within a very philosophical framework, Majewski manages to tell an astonishingly human story. The staggering weirdness of being human -- frail, material, dependent, and filled with ideas and aspirations that transcend everything -- is the most surreal of all visions, and Majewski captures it.
The films of Lech Majewski will be shown at the National Gallery of Art's East Building Auditorium tomorrow, Sunday and Aug. 19. The films contain nudity and sexual images. For more information go to http://www.nga.gov/programs/majewski.shtm. Admission is free. The National Gallery is at Fourth Street and Constitution Avenue NW.
maciek - Nie Wrz 02, 2007 5:28 pm
Wczoraj na Sopot Festiwal bursztynowego słownika i nagrodę publiczności otrzymał zespół z Katowic Feel czy jakoś tak. Wiocha, wiem, ale jakiś tam kolejny kamyczek do ogródka darmowej promocji sołtyslandu.
Wit - Nie Wrz 02, 2007 5:44 pm
Feel to przede wszystkim wokalista znanego kilka lat temu zespołu Sami z hitem "Lato"....bardzo pozytywna muza na lato, mnie się podoba
Wit - Nie Wrz 02, 2007 5:49 pm
aha...i nasz Stachursky będzie tańcował z gwiazdami na TVN
Wit - Czw Wrz 20, 2007 6:23 pm
Syn Marii Goeppert-Mayer w Katowicach
pj2007-09-20, ostatnia aktualizacja 2007-09-20 00:07
Peter C.Mayer, syn Marii Goeppert-Mayer, jedynej noblistki pochodzącej z Katowic odwiedził miasto.
Peter C.Mayer, syn Marii Goeppert-Mayer, jedynej noblistki pochodzącej z Katowic odwiedził miasto.
To była jego pierwsza wizyta na Górnym Śląsku, obejrzał m.in dom, w którym mieszkała jego matka, a potem spotkał się z prezydentem Katowic Piotrem Uszokiem (na zdjęciu w gabinecie prezydenta z żoną Mary Marmon).
- Matka była bardzo młoda, gdy stąd wyjeżdżała. Ale jestem zaszczycony tym, że wciąż się w Katowicach o niej pamięta. Mam nadzieję, że Niemcy tak samo traktują wybitnych Polaków, którzy pochodzą z ich miast - mówił Mayer. Sam jest już na emeryturze, mieszka na wyspie Guam, z wykształcenia jest ekonomistą. - Zawsze chciałem się zajmować zachowaniem. Teraz czas spędzam analizując zachowanie zwierząt. Trzeba być bardzo mądrym by zajmować się tym czy moja mama - dodał z uśmiechem.
Maria Goeppert-Mayer urodziła się w 1906 roku w Katowicach, jej rodzina mieszkała na ul. Młyńskiej 5, ale w 1910 wyjechała stąd razem z rodzicami do Getyngi. Z wykształcenia była fizykiem. Razem z niemieckim fizykiem Hansem Jansenem opracowała model powłokowy jądra atomu, za co otrzymali Nagrodę Nobla w 1963 roku. Zmarła w 1972 roku w San Diego w Kaliforni.
Peter Mayer z żoną Mary podczas spotkania z prezydentem Katowic Piotrem Uszokiem
Wit - Pią Wrz 21, 2007 8:50 pm
Pamiętajmy o Kukuczce
Znakomity himalaista oficjalnie ma już nowszącą jego imię ulicę w Gliwicach. Choć urodził się w Katowicach, dorosłe życie związał w dużej mierze z Gliwicami, tu także mieszkał wraz z najbliższymi, miał grono przyjaciół.
Dowodem na to jest także fakt, związany z nadaniem ulicy jego imienia.
Oficjalnie stało się to pod koniec ubiegłego miesiąca w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego opublikowano lipcową uchwałę Rady Miejskiej w sprawie nadania nazwy drodze położonej na północ od ul. Ignacego Domeyki w Gliwicach.
- W ten sposób uchwała stała się prawomocna i weszła w życie. Droga nie miała dotąd żadnej nazwy, bo powstała dopiero niedawno w wyniku utworzenia 31 działek ewidencyjnych w Żernikach, przeznaczonych pod budowę domków jednorodzinnych - przypomina Marek Jarzębowski z biura prasowego gliwickiego magistratu.
Radni nazwali ją imieniem Jerzego Kukuczki. Patron nowej ulicy jako drugi człowiek na Ziemi zdobył - po Reinholdzie Messnerze - wszystkie 14 szczytów górskich o wysokości przekraczającej 8 tysięcy metrów. Urodzony w Katowicach żył w latach 1948-1989. Zginął przed 18 laty podczas wspinaczki na Lhotse. Po odnalezieniu ciała pochowano go w lodowej szczelinie, nieopodal miejsca upadku.
jacek_t83 - Pon Wrz 24, 2007 7:59 am
Wystawa "Gęby. Jerzy Duda-Gracz. Portrety i autoportrety"
łuk
2007-09-19, ostatnia aktualizacja 2007-09-20 15:58
od 22 września
Jerzy Duda-Gracz trafia na cokół. W piątek ten zmarły przed trzema laty malarz zostanie uczczony pamiątkową tablicą w Galerii Artystycznej na placu Grunwaldzkim w Katowicach. Na taki zaszczyt mogą liczyć tylko najwybitniejsi ludzie kultury związani z miastem. Duda-Gracz wzmocni grupę artystów sztuk pięknych, których do tej pory reprezentował tylko Paweł Steller. Podobnie jak w przypadku odsłonięcia tablicy tego wybitnego grafika, także teraz odsłonięciu towarzyszy wystawa w Muzeum Historii Katowic. Obrazy Dudy-Gracza będziemy mogli oglądać tam od soboty.
Ale jak przystało na niezwykłą okazję, wyjątkowe będą też pokazane w MHK płótna. Wystawa "Gęby. Jerzy Duda-Gracz. Portrety i autoportrety" pokaże mniej znaną twórczość katowickiego malarza, której bohaterem był konkretny człowiek. Dudę-Gracza znamy przede wszystkim z obrazów poddających krytyce nasze mity i charaktery albo wychwalających polską prowincję. Tymczasem portrety należały do najbardziej osobistych obrazów malarza. Duda-Gracz malował bowiem przede wszystkim swoich najbliższych (portretem zdobył zresztą serce swojej przyszłej żony Wilmy) albo artystów, których najbardziej cenił. Pośród 59 pokazanych w MHK obrazów znajdziemy więc portrety rodzinne, a także podobizny m.in. Aleksandry Śląskiej, Tadeusza Kantora, Wojciecha Kilara, Tadeusza Sławka czy abp Damiana Zimonia. Sam Duda-Gracz patrzył będzie na nas z autoportretów.
Wystawa potrwa do 11 listopada.
http://miasta.gazeta.pl/katowice/1,45665,4502664.html
martin13 - Nie Paź 07, 2007 9:38 pm
Śląskie domy oczarowały Hiszpanów
Tomasz Malkowski 2007-10-07, ostatnia aktualizacja 2007-10-07 21:32
Prace Roberta Koniecznego, młodego architekta z Katowic, są prezentowane na prestiżowej wystawie w Santiago de Compostela. - Wyłom w murze został dokonany - cieszy się projektant.
Wystawa to wynik konkursu 44 Młodych Architektów, zorganizowanego po raz pierwszy przez Scalae, wydawcę wielu architektonicznych pism. Jego publikacje ukazują się na całym świecie, głównie w hiszpańskojęzycznych krajach. Międzynarodowe jury wybrało 44 najciekawsze pracownie, wśród nich przeważają hiszpańskie oraz holenderskie biura, jest kilka z Francji, Meksyku i Argentyny. Śląski zespół jest jedynym z tej części Europy.
Wystawa poświęcona młodym architektom będzie pokazana również w Barcelonie, a nagrodzone pracownie zostaną zaprezentowane na łamach pisma "A+".
To kolejny sukces 37-letniego Roberta Koniecznego i jego pracowni, którą prowadzi wspólnie z przebywającą na stałe w Irlandii Marleną Wolnik. Miesięcznik "Wallpaper" umieścił niedawno zespół KWK Promes w gronie 101 najbardziej obiecujących architektów, a na zakończonym kilka dni temu Festiwalu Architektury na Białorusi zebrał on aż trzy nagrody.
Do Hiszpanii Konieczny wysłał najbardziej znane projekty pracowni, między innymi dom aatrialny w Opolu, któremu kilka miesięcy temu portal World Architecture News przyznał tytuł Domu Roku 2006.
Czym tłumaczyć te zainteresowania dziełami katowickiego teamu? - Myślę, że doceniany jest ładunek intelektualny naszych projektów. Za każdym naszym budynkiem, który może się podobać lub nie, stoi zawsze jakaś myśl, idea. Są uniwersalne i zrozumiałe pod każdą szerokością geograficzną - mówi Konieczny. Cieszy się z uznania, ale przede wszystkim liczy, że nagrody pomogą także jego kolegom. - To promocja polskiej architektury, która będzie się coraz częściej przebijać na łamy zagranicznej prasy. Wyłom w murze został dokonany. Z każdym wyróżnieniem widzę też większe zainteresowanie naszych mediów sprawami architektury. Jeszcze kilka lat temu zajmowały się nimi tylko specjalistyczne miesięczniki. Teraz nawet zwykły pan Kowalski może poczytać o tym, co się buduje na świecie i w kraju. Wreszcie gonimy Zachód, gdzie sprawami architektury żyją wszyscy - uważa architekt.
Konieczny ma nadzieję, że z jego sukcesów skorzystają inne polskie pracownie architektoniczne. - Jeśli przestaniemy naśladować to, co robią inni, a skupimy się na tym, co mamy w głowach, to może to oznaczać początek dobrych czasów dla polskiej architektury - przekonuje projektant.
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
http://miasta.gazeta.pl/katowice/1,35019,4556559.html
_____________________________________________________________-
młodego architekta z Katowic
jacek_t83 - Czw Paź 11, 2007 11:35 am
w książce Myśleć Śląsk (http://www.wydawnictwo.us.edu.pl/index. ... 42&limit=0) jest rozdział pt: "Internationes" Dwudziestowieczni intelektualiści śląscy Katowic. polecam.
absinth - Wto Paź 16, 2007 8:34 am
Nagrody dla studia KWK Promes
16-10-2007, ostatnia aktualizacja 16-10-2007 00:58
W środę, 17 października, w Barcelonie w Centrum Sztuki Santa Monica otwarta zostanie wystawa projektów Roberta Koniecznego i pracowni KWK Promes z Katowic.
W październiku zostali zakwalifikowani jako jedyni architekci z Europy Środkowo-Wschodniej do grona 44 najlepszych młodych architektów świata przez prestiżowe hiszpańskie wydawnictwo Scalae. Ostatnie lata, a zwłaszcza ten rok, są szczególnie szczęśliwe dla katowickiej pracowni. W sierpniowym numerze miesięcznika „Wallpaper” architekci z KWK Promes znaleźli się na liście 101 najbardziej ekscytujących nowych architektów świata (101 of the world’s most exciting new architects).
28 września w Mińsku na Białorusi odbył się finał konkursu, na który nadesłano 150 projektów z 12 państw. Pracownia KWK Promes zdobyła Grand Prix za Dom Aatrialny w kategorii najlepsza realizacja, złoty medal za najlepszy projekt „Dom ukryty na Dolnym Śląsku” oraz nagrodę specjalną Związku Rosyjskich Architektów za Dom Aatrialny.
Ten właśnie projekt został w marcu tego roku laureatem prestiżowego konkursu House of the Year 2006 organizowanego przez WorldArchitectureNews.com („Rz” 13.03) Został wybrany z grona sześciu finalistów, w grupie których, oprócz domu z Polski, znalazły się obiekty z Australii, Anglii, Chile, Indii i Nowej Zelandii. Na konkurs nadesłano 96 zgłoszeń z całego świata.
Źródło : Rzeczpospolita
salutuj - Wto Paź 16, 2007 9:40 am
www.pajacyk.pl - Wejdź i nakarm głodne dziecko
absinth - Wto Paź 16, 2007 10:06 am
gdzies pod Opolem czyli GŚ
Wit - Wto Paź 30, 2007 10:40 pm
Henryk Mikołaj Górecki na liście geniuszy
mon2007-10-29, ostatnia aktualizacja 2007-10-29 20:10
Kompozytor Henryk Mikołaj Górecki znalazł się na liście stu żyjących geniuszy według brytyjskiego dziennika "The Telegraph". Twórca słynnej III symfonii znalazł się na 32. miejscu
Górecki jest jedynym Polakiem, którego Brytyjczycy umieścili na swojej liście. Znalazł się w szacownym gronie specjalistów z różnych dziedzin nauki, aktorów i twórców. Pierwszym miejscem na liście musieli się podzielić Brytyjczyk sir Tim Berbners Lee, twórca World Wide Web, oraz szwajcarski chemik Albert Hoffman, wynalazca LSD. Listę sporządzono, opierając się na opiniach czytelników "The Telegraph".
Umieszczenie Góreckiego na liście najpewniej ma związek z jego III symfonią "Symfonią pieśni żałosnych". Ten utwór przyniósł Góreckiemu światowy rozgłos. Do sukcesu utworu przyczynili się właśnie... Brytyjczycy, który odkryli go na początku lat 90. Górecki skomponował III symfonię w połowie lat 70. na zamówienie rozgłośni SĂźdwestfunk w Baden-Baden. Jednak dopiero nagranie utworu dla amerykańskiej firmy Elektra Nonesuch z udziałem amerykańskiej śpiewaczki Dawn Upshaw i zespołu London Sinfonietta sprawiło, że III symfonię pokochały miliony ludzi na całym świecie. Symfonia trafiła na amerykańskie i angielskie listy przebojów, doskonale radziła sobie też w rankingach popowych, m.in. w Top 200 "Billboardu" wyprzedziła Nirvanę i Stinga.
Muzyki kompozytora wywodzącego się spod rybnickiej Czernicy słuchali wszyscy - od melomanów w salach koncertowych po kierowców ciężarówek na dalekich trasach.
Już od wielu lat wśród melomanów krąży legenda, że odkrycie przez Brytyjczyków III symfonii było ich rewanżem za udział Polaków w bitwie o Anglię. Wygląda na to, że Anglicy wciąż pamiętają o utworze Góreckiego, który zajmując 32. miejsce w nietypowym rankingu geniuszy, wyprzedził wiele gwiazd show-biznesu, m.in. Placido Domingo, Leonarda Cohena, Davida Bowiego czy aktorkę Meryl Streep. Na 32. miejscu wspólnie z Góreckim uplasował się Prince - ikona popkultury.
Tequila - Pią Lis 02, 2007 9:45 am
Pt, 2007-11-02 10:28
Nie żyje wokalista zespołu Universe
Nie żyje Mirosław Breguła - wokalista popularnego w latach osiemdziesiątych zespołu Universe. Popełnił samobójstwo w kamienicy w Chorzowie.
http://www.rmf.fm/fakty/?id=126372
Wit - Czw Lis 08, 2007 10:36 pm
Po co Zbyszkowi Cybulskiemu budzik?
Anna Malinowska2007-11-08, ostatnia aktualizacja 2007-11-08 20:03
Na grobie Zbyszka Cybulskiego w Katowicach pojawił się w czwartek budzik. - Zwyczajny, jaki można kupić na targu, pojawia się tu co jakiś czas. Nie wiemy, kto go tu stawia - mówią krewni i przyjaciele artysty.
Zbyszek Cybulski miałby dziś 80 lat. Z tej okazji na jego nagrobku na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza wmurowano płaskorzeźbę z podobizną aktora, wykonaną z surowego kamienia, bo Cybulski nie znosił blichtru i przepychu. Obok tykał budzik. Kto go ustawił i dlaczego?
Cybulski zawsze żył w pośpiechu, to też charakterystyczny rekwizyt z teatrzyku Bim-Bom, którego aktor był współtwórcą. - Budzik na grobie pojawia się co pewien czas. Znajdujemy tu także wetknięte do płyty nagrobnej liściki miłosne, wspomnienia. Ludzie o Zbyszku nie zapomnieli - mówi Janina Cybulska, bratowa artysty.
O pamięci świadczył też tłum mieszkańców, którzy w czwartek przyszli na cmentarz. - Zbyszek pewnie nie byłby zadowolony z szumu wokół jego osoby. Zawsze unikał rozgłosu. Jednak trzeba pamiętać, że Zbyszek to aktor- własność społeczeństwa. Dlatego tak bardzo chciałem, żeby na jego mogile pojawiła się ta płaskorzeźba - powiedział Alfred Andrys, nazywany przez Cybulskiego "Alfą". To on 40 lat temu był z artystą na wrocławskim dworcu. Spieszyli się na pociąg. Na peron wbiegli w ostatniej chwili. Pociąg ruszył, Andrysowi udało się wskoczyć. Cybulski zsunął się między wagon a peron.
- Gdybyśmy zapytali przeciętnego Polaka, z jakim miastem kojarzy mu się Cybulski, odpowiedzi byłyby różne: Wrocław, bo tam zginął, Kraków, bo tam studiował, czy wreszcie Sopot i Gdańsk, bo tam tworzył. Mało kto wymieni Katowice. A przecież zgodnie ze swoją wolą tu, w mogile rodzinnej, spoczął. W tym mieście też pamięć o tym niezwykłym artyście nigdy nie zaginie - obiecywał z kolei Piotr Uszok, prezydent Katowic.
Autorem płaskorzeźby, którą sfinansowało miasto, jest Jacek Sarapata.
Na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza wmurowano płaskorzeźbę z podobizną aktora, wykonaną z surowego kamienia, bo Cybulski nie znosił blichtru i przepychu. Na zdjęciu przyjaciel Cybulskiego Alfred Andrys, brat aktora Antoni i prezydent Katowic Piotr Uszok
Safin - Sob Lis 24, 2007 3:56 pm
Szacunek
MarcoPolo - Pon Lis 26, 2007 1:03 pm
Ostatnio widzialem kawalek programu tv o atrakcyjnej prezenterce TV Annie Popek i dowiedzialem sie ze pochodzi z Bytomia.
http://facet.wp.pl/gid,9289065,img,9289 ... jecie.html
Wit - Śro Lis 28, 2007 10:24 pm
Zmarła Barbara Kilar, żona i muza Wojciecha
mon2007-11-28, ostatnia aktualizacja 2007-11-28 20:41
"Miłość od pierwszego wejrzenia" - tak pisał Leszek Polony w książce biograficznej "Żywioł i modlitwa" poświęconej Wojciechowi Kilarowi o związku kompozytora z Barbarą Pomianowską
Poznali się w połowie lat 50., gdy młoda pianistka rozpoczynała naukę w liceum muzycznym w Katowicach, a Wojciech Kilar był już wówczas na roku dyplomowym. Przyszli państwo Kilarowie byli sobą oczarowani, długo żyli w narzeczeństwie, ślub zawarli w 1966 roku. Całe swoje życie związali z Katowicami.
Dziś wspomina się ich małżeństwo jako wzorowy związek. Barbara Kilar był nieodłączną towarzyszką swojego męża. Gdy na początku lat 80. Wojciech Kilar udał się do Częstochowy na kilkumiesięczną pielgrzymkę, żona była przy nim. To wtedy powstał słynny "Angelus".
W zeszłym roku, gdy Wojciech Kilar otrzymywał tytuł Honorowego Obywatela Katowic, mówił nam: - Gdybym nie zamieszkał na Śląsku, moje życie mogłoby potoczyć się inaczej. Przecież tu poznałem swoją żonę, wtedy uczennicę liceum muzycznego, i właściwie całe moje życie osobiste mogłoby potoczyć się w innym kierunku, gdybym poznał osobę o innej wizji życia. Tak wiele zawdzięczam żonie, a z kolei żonę zawdzięczam Śląskowi. Aż strach pomyśleć, jak mogłoby potoczyć się moje życie, gdyby nie żona - mówił.
Wojciech Kilar nieustająco podkreślał rolę żony Barbary w swoim życiu i twórczości, gdy pisał jedno z najnowszych swoich dzieł, "Magnificat", mówił nam: - Ten utwór to moje osobiste podziękowanie za to, że otrzymałem taką żonę, za to całe moje życie.
Teraz, oglądając partyturę "Magnificat", możemy odczytać na niej dedykację "Mojej Żonie".
Dziennikarze pamiętają panią Barbarę jako osobę niezwykle ciepłą i życzliwą. Gdy dzwoniliśmy do domu państwa Kilarów z prośbą o rozmowę, zdarzało się, że Mistrza nie było w domu. Pani Barbara zawsze służyła pomocą, umawiała nas z mężem. Nie zapomnimy Jej pogody ducha.
caterina - Sob Gru 01, 2007 1:51 pm
W grudniu Centrum Sztuki Filmowej zaprasza:
7 XII godz. 18.30 Premiera filmu dokumentalnego „Spełnienie. Szkice do portretu Grzegorza Fitelberga” w reżyserii Stanisława Janickiego
Dokument o Grzegorzu Fitelbergu, przybliżający biografię i twórczość tego wielkiego dyrygenta i kompozytora, jednej z najwybitniejszych osobowości polskiego i światowego życia muzycznego, wieloletniego dyrektora Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach.Bilety: 10 zł norm. / 8 zł ulg. więcej - http://www.csf.katowice.pl/?id=9&p=250
Safin - Pią Gru 07, 2007 1:27 am
Architekt nagrodzony Cegłą
Aleksandra Klich
2007-12-06, ostatnia aktualizacja 2007-12-06 23:14
Czy mogła w tym roku przypaść komuś innemu? Architekt Tomasz Konior najlepiej będzie wiedział, co zrobić z "Cegłą z Gazety"!
Od początku było wiadomo, że wczorajsza gala plebiscytu "Cegła z Gazety - Nagroda im. Janoscha" to będzie wieczór niespodzianek. Punktualnie o godz. 18.35 w czwartek na scenę kinoteatru Rialto w Katowicach weszło sześć zażywnych pań w jaklach, chustach i czerwonych koralach. Gdy Podlesianki zaśpiewały "Szykowne dzieweczki, kaj wy macie wianeczki?", zgromadzone na widowni panie w eleganckich kostiumach, spłonęły rumieńcami. Żadna bowiem nie miała śląskiego wianka.
Mirosław Neinert, aktor i reżyser (po raz trzeci prowadził galę naszego konkursu), zaskoczył zasłuchanego w śląskie pieśniczki Artura Rojka, lidera Myslovitz i laureata zeszłorocznej "Cegły", propozycją, że artystki z katowickiego Podlesia mogłyby stanowić stały support koncertów zespołu. Zaskoczony Rojek obiecał, że się zastanowi.
Wszystkich zbił z pantałyku bluesman Irek Dudek (laureat "Cegły" sprzed dwóch lat), który zamiast wygłosić pean na cześć nominowanego przez siebie Tomasza Koniora, zagrał na organkach i zaśpiewał piosenkę złożoną z jednego słowa "Konior".
Sam Konior, architekt, twórca projektu przebudowy centrum Katowic, też zaskoczył. Oznajmił bowiem, że marzy, by ktoś nauczył go grać na organach. Wtedy będzie miał szansę wystąpić na scenie zaprojektowanej przez siebie sali koncertowej Akademii Muzycznej w Katowicach.
Potem okazało się, że malarka Beata Wąsowska, nominowana przez prof. Marka Szczepańskiego, była mistrzynią... w biegach na orientację. Muzyk Wojtek Kucharczyk (nominowany przez Rojka) marzy, by wybudować mur z cegieł, pisarz i malarz Henryk Waniek (faworyt Kazimierza Kutza) jest mistykiem, a Andrzej Urbanowicz (nominowany przez Ingmara Villqista) nie tylko maluje, ale i para się filozofią. Na koniec profesor Janusz Janeczek, rektor Uniwersytetu Śląskiego, który chciał, by nagroda przypadła prof. Jackowi Jani, zdradził, że ten znany glacjolog dowiódł, iż lód lodowcowy nadaje się do whisky.
Zaskoczony był też Janusz Moszyński, marszałek województwa śląskiego, z wykształcenia architekt, któremu przypadło w udziale ogłoszenie nazwiska człowieka uznanego przez naszych Czytelników za najbardziej zasłużonego w budowania śląskiej tożsamości w mijającym roku: - Proszę państwa, wygrał architekt Tomasz Konior! Panie Tomaszu, dziękuję panu za salę koncertową Akademii Muzycznej. Jest piękna! - zachwycał się marszałek.
Konior się wzruszył: - Prawdę mówiąc, straciłem głos. To nie jest nagroda dla mnie, ale dla architektury. Ludzie chcą żyć w pięknych miastach, bo tylko w takich spełniają się marzenia - mówił.
38-letni architekt (dwa dni temu obchodził urodziny) pochodzi z Żywca, studiował w Krakowie, ale związał się z Katowicami. Dlaczego postanowił zakotwiczyć na Śląsku? - Bo architekt musi być tam, gdzie jest potrzebny. A gdzie znalazłbym lepszą przestrzeń do zmieniania, niż tutaj, na Śląsku, który dziś uchodzi za brudny i zaniedbany? - pytał w kuluarach, gdy w sali publiczność rozgrzewał już swoją muzyką Artur Rojek ze swoim zespołem.
- Widzę już oczami wyobraźni nowe Katowice. To bogate, witalne, różnorodne miasto. Czas tylko skończyć z eksperymentowaniem na nim. Gdybym nie wierzył, że stolica Śląska może być równie atrakcyjna jak Berlin czy Londyn, nie zabierałbym się za jego przebudowę. Uda się, a Wasza cegła mi się przyda! - obiecał Konior.
Specjalna nagroda - rzeźba autorstwa Jerzego Beceli, artysty z Pszczyny - powędrowała do rąk Marcina Arndta z Kompanii Piwowarskiej. Firma była sponsorem naszego 30-odcinkowego cyklu "Śląskie. Skarby".
Skąd się wzięła Cegła?
Plebiscyt "Cegła z Gazety - Nagroda im. Janoscha" powstał trzy lata temu. To wtedy zburzono w Zabrzu familok, w którym urodził się Janosch - Horst Eckert, autor bajek i kultowej śląskiej powieści "Cholonek, czyli dobry Pan Bóg z gliny". Nim dom zniknął, wydłubaliśmy z jego ściany kilkadziesiąt cegieł. Co roku oddajemy jedną cegłę osobie, która najbardziej zasłużyła się dla budowania śląskiej tożsamości. Kandydatów nominują jurorzy - ludzie znani i cenieni na Śląsku, a wybierają Czytelnicy "Gazety Wyborczej", głosując na specjalnych kuponach.
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
Marszałek Janusz Moszyński, Tomasz Konior i Ireneusz Dudek pochylają się nad Cegłą
================
nie wiedziałem gdzie to dać, ale tutaj chyba pasuje.
Panie Tomaszu - gratuluję! I cieszy mnie, że nie tylko GKW doceniło Symfonię.
Bruno_Taut - Pią Gru 07, 2007 6:24 am
No to się będą architekci tzw. starej daty wściekać.
absinth - Pią Gru 07, 2007 11:21 am
gratulacje
a Symfonia jest naprawde fantastyczna
Wit - Wto Sty 08, 2008 10:14 pm
Katowice Cybulskiego
dziś
Na dzień przed tragiczną śmiercią do Zbigniewa Cybulskiego podobno zadzwonił producent ze Stanów Zjednoczonych z wiadomością, że aktor ma zagrać w telewizyjnej realizacji sztuki "Tramwaj zwany pożądaniem". Czy tą rolą mógłby się zapisać w pamięci widzów silniej niż Maciek Chełmicki z "Popiołu i diamentu" Andrzeja Wajdy? 8 stycznia 1967 roku Zbigniew Cybulski zginął pod kołami pociągu na wrocławskim dworcu. Został pochowany w Katowicach na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza obok ojca, Aleksandra Cybulskiego.
Dziś, w 41. rocznicę śmierci Zbyszka Cybulskiego, po raz pierwszy pokazana zostanie kilkuminutowa relacja z katolickiego pogrzebu aktora. Film pochodzi ze zbiorów archiwum archidiecezjalnego i archiwum TVP Katowice. Będzie można go obejrzeć o godz. 10 w Miejskim Domu Kultury Południe w Katowicach-Kostuchnie.
- Pamiętam każdy szczegół.Centrum Katowic, mroźny, styczniowy dzień 1967 roku. Zbiegałam ulicą Wita Stwosza do studenckiej stołówki, ale nie mogłam się do niej dostać, bo ulicę Powstańców zalewał tłum ludzi - wspomina dzień pogrzebu Krystyna Mitręga, wtedy studentka filologii polskiej, obecnie szefowa działu artystycznego MDK Południe.
Dziś, jak co roku, spotka się z setką młodzieży przy grobie aktora na katowickim cmentarzu przy ul. Sienkiewicza. Przez lata walczyła, aby zapadająca się płyta grobu Cybulskich nie raziła na tle bogatych, mieszczańskich nagrobków. Grób Zbyszka Cybulskiego doskonale zapamiętał nasz fotoreporter Władysław Morawski, który trafił do niego... zanim pochowano tam słynnego aktora. - Robiłem zdjęcia na pogrzebie. Pamiętam napierający tłum, który wrzucił mnie do otwartego jeszcze grobu. Wylądowałem tam wraz z fotoreporterem "Filmu" Romanem Sumikiem i Romanem Trzeszewskim z Polskiej Kroniki Filmowej - wspomina Morawski.
Zbigniew Cybulski miał dwa pogrzeby: kościelny i państwowy. Rodzina aktora stoczyła istną batalię o katolicki pochówek. Udało się osiągnąć kompromis. Trumnę z kaplicy cmentarnej przy ul. Francuskiej wyprowadzono 12 stycznia o godz.10. Kondukt żałobny udał się do wypełnionej po brzegi katedry, gdzie ksiądz proboszcz Rudolf Adamczyk odprawił mszę świętą. Z kościoła trumnę Zbyszka Cybulskiego przeniesiono do pobliskiego Radiowego Domu Muzyki. Rozpoczęła się państwowa część uroczystości. Aktor otrzymał pośmiertnie Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznakę Janka Krasickiego, przyznaną przez działaczy Związku Młodzieży Socjalistycznej. W imieniu aktorów Zbyszka pożegnał Gustaw Holoubek.
Kondukt żałobny ruszył na cmentarz. Tam czekali księża i ministranci. Jednym z nich był Michał Smolorz, znany publicysta. Niósł wówczas krzyż od bramy cmentarnej do grobu. Dziś na spotkaniu w MDK będzie komentował pokazywane migawki z pogrzebu. O pogrzebie opowie też obecny na uroczystości żałobnej Wojciech Sarnowicz, autor filmu "Katowice Zbyszka Cybulskiego". Na zachowanych zdjęciach z pogrzebu wśród żałobników rozpoznajemy wielu znanych aktorów. Na jednej z fotografii widać ludzi, którzy wspięli się na przycmentarne drzewa.
"Takich tłumów Katowice nie oglądały od pogrzebu Wojciecha Korfantego w sierpniu 1939 roku" zauważa w publikacji "Zbyszek Cybulski w Katowicach" krytyk filmowy Jan F. Lewandowski. Opisuje też, że już po oficjalnych uroczystościach, późnym wieczorem, na opustoszały cmentarz przyszli aktorzy, przyjaciele Zbyszka. Nad grobem wypili po kieliszku wódki, a butelkę dostał milicjant, który pilnował grobu.
Katarzyna Wolnik - POLSKA Dziennik Zachodni
Wit - Pią Sty 18, 2008 5:41 pm
Franciszek Pieczka kończy 80 lat
(PAP, Alka/18 stycznia 2008 00:01)
Franciszek Pieczka, jeden z najbardziej cenionych i lubianych polskich aktorów, odtwórca znakomitych ról w filmach "Żywot Mateusza" i "Austeria", niezapomniany Gustlik z serialu "Czterej pancerni i pies", skończy w piątek 18 stycznia 80 lat
Od lat związany z Warszawą, jest Ślązakiem i Ślązakiem "pozostanie na zawsze" - tak powtarza w przeprowadzanych z nim wywiadach.
- Pochodzę ze Śląska. Mój ojciec pracował 40 lat w kopalni. Miałem sześcioro rodzeństwa i byłem najmłodszy - opowiadał w rozmowie z dziennikarką "Tele Tygodnia" w lipcu 2007 roku. - Zgodnie z górniczą tradycją, w której idzie się śladami ojca, poszedłem pracować pod ziemię. Po roku zacząłem się uczyć w Uniwersyteckim Studium Przygotowawczym w Katowicach. Jego ukończenie dawało miejsce na każdej uczelni - poza szkołami artystycznymi - bez egzaminu. Zacząłem studia na Politechnice Gliwickiej, ale po miesiącu zrezygnowałem i pojechałem do Warszawy, aby się dostać do szkoły teatralnej - mówił.
- To był początek lat pięćdziesiątych - wspominał aktor. - Obowiązywały różne skierowania i nakazy. Aby zmienić kierunek studiów, potrzebna była zgoda ministerstwa. Byłem młody i przebojowy. Bez umawiania się wparowałem do gabinetu ministra i go przekonałem. Potem trzeba było zdać egzamin do szkoły teatralnej, a tu już zaczął się rok akademicki. Zdawałem go w prywatnym mieszkaniu Aleksandra Zelwerowicza, który wówczas był dziekanem wydziału aktorskiego i miał niepisane prawo przyjęcia dodatkowo jednego studenta. Dostałem się! Kiedy powiedziałem o tym w domu, posypały się na mnie wszystkie śląskie pierony. Bo inżynier to porządny zawód, a aktor - w pojęciu mego ojca - będzie chodził głodny - wspominał.
Franciszek Pieczka urodził się 18 stycznia 1928 roku w miejscowości Godów. Dyplom Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie uzyskał w 1954 r. Pierwsze kroki jako aktor stawiał na scenach teatrów - m.in. Teatru Dolnośląskiego w Jeleniej Górze i Teatru Ludowego w Nowej Hucie.
Jednocześnie zadebiutował jako aktor filmowy. W 1954 roku zagrał w "Pokoleniu" Andrzeja Wajdy, w 1960 r. w "Matce Joannie od Aniołów" Jerzego Kawalerowicza, zaś w roku 1964 - w "Rękopisie znalezionym w Saragossie" Wojciecha Jerzego Hasa.
Prawdziwym przełomem był dla Pieczki rok 1966, gdy rozpoczęły się zdjęcia do serialu "Czterej pancerni i pies" (1966-1970). Jako Gustlik Jeleń, członek dzielnej załogi czołgu "Rudy", wspólnie z m.in. Januszem Gajosem, Włodzimierzem Pressem i Romanem Wilhelmim, zaskarbił sobie niezwykłą sympatię polskich widzów. Na całe dziesięciolecia. Gdy w 1995 roku Telewizja Polska zorganizowała plebiscyt na najbardziej lubiany polski serial, pierwsze miejsce przypadło właśnie "Czterem pancernym...".
Pracując na planie serialu, Pieczka wystąpił jednocześnie w filmach Henryka Kluby - "Chudy i inni" (1966) i "Słońce wschodzi raz na dzień" (1967). Znakomite oceny zebrał za kreację w poetyckim "Żywocie Mateusza" Witolda Leszczyńskiego (1967), gdzie wykreował tragiczną postać nadwrażliwego mężczyzny o duszy dziecka. Film był adaptacją norweskiej powieści "Ptaki" autorstwa Tarjei Vesaasa.
W filmowym dorobku Pieczki są ponadto kreacje m.in. w: "Perle w koronie" Kazimierza Kutza (1971), "Weselu" Andrzeja Wajdy (1972) i "Chłopach" Jana Rybkowskiego (1973). Pieczka zagrał również niezapomniane role starego Kiemlicza w "Potopie" Jerzego Hoffmana (1974) i bogatego fabrykanta Muellera w "Ziemi obiecanej" Wajdy (1974).
W kolejnych latach wystąpił m.in. w "Bliźnie" Krzysztofa Kieślowskiego (1976) i - jako karczmarz Tag - w "Austerii" Jerzego Kawalerowicza" (1982), znakomicie ocenionej ekranizacji książki Juliana Stryjkowskiego. W 1993 roku zagrał w "Jańciu Wodniku" Jana Jakuba Kolskiego. W 2001 wcielił się w św. Piotra w ekranizacji "Quo vadis" Henryka Sienkiewicza, której dokonał Jerzy Kawalerowicz.
Od połowy lat 70. jest związany z Teatrem Powszechnym w Warszawie. W 1998 roku w plebiscycie tygodnika "Polityka" na najlepszych polskich aktorów XX wieku zajął 10. miejsce.
100 lat!!!
jacek_t83 - Nie Lut 03, 2008 12:00 pm
Dobrze być wariatem na scenie
Marcin Babko
2008-01-29, ostatnia aktualizacja 2008-01-28 15:35
Nie jara trawy. Od dawna nie pije. Nie ma nic do gejów, ale rzucił Amsterdam, żeby jego dzieci nie patrzyły na całujących się facetów. Rozmowa z Ireneuszem Dudkiem - muzykiem, kompozytorem, autorem tekstów
Ciężko było grać bluesa w Polsce lat 60.?
- Rhythm'n'blues był wtedy bardzo popularny. Gdy miałem 15 lat, dostałem harmonijkę. Po całych nocach słuchałem Johna Mayalla i próbowałem go naśladować. A gdy w 1965 roku do Polski przyjechali The Animals, oczywiście byłem na ich koncercie w katowickiej Hali Parkowej. Mieli spodnie w pasy i żółte kozaki. Szewc Kałuża, najlepszy w Katowicach, uszył mi potem takie same. Mama załatwiła materiał w pasy na spodnie, a do tego miałem różową koszulę z Jugosławii. I tak ubrany zagrałem w auli mojej szkoły koncert z zespołem Skarabeusze. Ludzie pod sceną zwariowali: machali marynarami, rozpinali koszule. Ja też dostałem jakiegoś amoku, roztrzaskałem mikrofon. Wariatem byłem zawsze. Dobrze być wariatem na scenie.
Ale najpierw byłeś grzeczny - grałeś przecież na skrzypcach.
- Od 7. roku życia. Zrezygnowałem, gdy miałem 14 lat, bo umarł mój profesor, a z następnym nie umiałem się dogadać. Co prawda rodzina nie wyobrażała sobie, że mogę być jakimś tam bluesmanem, ale ja - zawsze! Skrzypce wyrzuciłem, z harmonijką się nie rozstawałem. Harmonijkarzy na Śląsku było mało, ja dobrze grałem. Więc mnie zapraszali.
Np. do SBB?
- Na początku nazywaliśmy się Silesian Blues Band. Skrzek, Antymos i Piotrowski grali próby po całych dniach, na co ja nie mogłem sobie pozwolić. Studiowałem wychowanie techniczne na Uniwersytecie Śląskim i byłem zależny od rodziców. Zresztą... To nie było to. Oni już gonili za muzyką alternatywną, pasjonowali się odjeżdżaniem, a ja grałem prosto, triadowo. Do tego chciałem być liderem.
Kiedy zacząłeś żyć z muzyki?
- Gdy spotkałem Jerzego Grunwalda (Niebiesko-Czarni, No To Co). Chciał mnie wziąć w trasę, musiałem więc zdać egzamin przed komisją weryfikacyjną. Szło mi nieźle, dopóki grałem na skrzypcach. Ale jak wyjąłem harmonijkę, to się wkurzyli. W końcu menedżer Grunwalda jakoś mi tę weryfikację wychodził i ruszyłem w trasę - po Rosji. Dwa i pół miesiąca grania za duże pieniądze, które następnie się przepijało, no bo co tam można było innego robić. Ciągła bania, rano prysznic i dalej. Przez alkohol trzustkę trafił mi szlag. Ale zawsze piłem za swoje. Zarabiało się nie tylko na graniu. Gdy jeździliśmy po USA, kupiłem dwa wzmacniacze za 600 dolarów. Sprzedałem je na koncertach w Gruzji już za 3 tysiące. A za tyle dolarów to ja mogłem w latach 80. kupić cały Pewex.
A co z bluesem?
- U Grunwalda na harmonijce miałem jedno, dwa wejścia na koncert. Najczęściej śpiewałem w trójgłosie i grałem na kongach, tamburynie i krowim dzwonku. W tym samym czasie miałem też zespół Apokalipsa, w którym graliśmy trochę bluesa, trochę jazz-rocka. Byliśmy mocno zafascynowani Mahavishnu Orchestra. Mija właśnie 30 lat, od kiedy razem z Apokalipsą (z Janem Borysewiczem na gitarze) zarejestrowaliśmy pierwsze profesjonalne nagrania. Po Apokalipsie miałem jeszcze bluesową grupę Irjan. A w 1981 roku zorganizowałem w katowickim Spodku pierwszą Rawę, na której grali m.in. Ela Mielczarek, Easy Rider i Dżem.
Popularność zdobyłeś dopiero jako Shakin' Dudi?
- To był rok 1984 - byłem już poważnym bluesmanem, organizowałem kolejną Rawę, miałem big-band. Wystąpiliśmy z koncertem, który miał być jednorazowym wygłupem. Okazało się jednak, że to rock'n'rollowe wariactwo podoba się najbardziej.
Żonę poznałeś...?
- ...dwa razy. Przyszła po koncercie na festiwalu w Opolu w 1986 roku po autograf dla brata. Superdziewczyna, dobrze ubrana, fajne buty. Ja zawsze patrzę na buty, one pokazują klasę człowieka. Była ze Słupska, okazało się, że spotkaliśmy się kilkanaście lat wcześniej. Podrywałem ją po jednym z koncertów, ale nic z tego nie wyszło. A teraz się udało: oświadczyłem się po czterech godzinach. Potem rozeszliśmy się do swoich pokojów, a po czterech miesiącach wzięliśmy ślub.
Nie przeszkadzało jej, że jesteś od niej niższy o głowę?
- Musiałbyś ją zapytać. Ale przestała chodzić na wysokich obcasach.
W Polsce byłeś gwiazdą. Dlaczego wyjechałeś?
- Iwona była modelką, pracowała w agencji Euromodel. W Holandii mieszkała od 1977 roku. Ja dobrze wtedy zarabiałem, gdy przeliczyłem jednak moje pieniądze na guldeny, to w stosunku do Iwony byłem żebrakiem. W Amsterdamie zamieszkaliśmy na prawie dziesięć lat i bardzo mi się podobało. Ale tam liberalizm przerósł wszelkie granice. Gdy urodziły się dzieci, zacząłem się bać. Dla mnie grzech jest grzechem. Nie mam nic do gejów, ale nie chciałem, żeby moje dzieci wychowywały się wśród całujących się facetów, prostytutek czy ćpunów. Ja nigdy nie chodziłem do coffee shopów. Nie jaram trawy, nie pamiętam, czy raz w życiu zapaliłem. Amsterdam jest dobry dla ludzi mocnych, bo pokusa jest tam wszędzie.
Dlaczego wróciliście na Śląsk?
- A gdzie mieliśmy wracać? Do Warszawy?! Tam jest wyścig szczurów. Na lataniu między instytucjami straciłbym pół życia i nie wiem, czy coś by to dało. Nie mam komórki, bo nie chcę być na zawołanie każdego, kto ma mój numer. Ci, którzy dziesięć lat temu śmiali się, że nie mam telefonu komórkowego, teraz mi zazdroszczą. Mam internet, ale używam głównie e-maila. Nie daję się złapać na marketing czy promocje. Nie lubię się uzależniać. Od niczego.
A alkohol?
- W zasadzie piłem, od kiedy zacząłem grać. Przestałem dzięki Iwonie - powiedziała, że ślub kościelny weźmie ze mną dopiero wtedy, gdy rzucę picie. Trwało to dwa lata. Teraz nie piję w ogóle. Ostatnie piwo wypiłem kilkanaście lat temu. Przysiągłem Bogu, żonie i sobie. Trzeba być konsekwentnym.
Bóg na pierwszym miejscu?
- Zawsze. Urodziłem się w normalnej katolickiej rodzinie. W niedzielę bez pójścia do kościoła nie było obiadu. Potem były lata dziczenia. Ktoś stwierdził: Bóg jest wszędzie, w lesie też. Ale jeden ksiądz mi powiedział: kto tak mówi, niech prosi leśniczego, żeby go pochował. Chcę, żeby moja córka pamiętała, że w dzieciństwie co niedzielę chodziliśmy do kościoła, a nie do supermarketu.
Doznałem w życiu wielu rzeczy dobrych i złych. Bóg nas doświadczył: odebrał nam dziecko. Dorotka od początku była chora. Dowiedzieliśmy się o tym dopiero na dwa dni przed jej śmiercią. Od razu zacząłem wszystko załatwiać: zastaw pod dom, kredyt, operacja w Stanach. Trzeba było jednocześnie przeszczepić serce i płuca. Było za późno... Na pogrzebie nie rzucaliśmy się na trumnę. Bóg dał nam parasol ochronny. Przez jej śmierć po raz pierwszy poczułem, że ja też umrę. I staram się tego swojego życia tutaj nie przepuścić. Każdy dzień jest ważny. I nie robię już planów na resztę życia. Bo Bóg może wszystko zmienić.
Jakie masz ambicje?
- Żebym był coraz lepszym wokalistą i instrumentalistą. Żeby Agatka wzrastała w tej muzyce i grała coraz lepiej. Bo widzę, że ma talent. I żebyśmy byli normalną, kochającą rodziną.
A Rawa?
- To moje życie. Jestem producentem tego festiwalu i mojej osoby. Producentem, menedżerem, artystą. Jestem samowystarczalny. Dzięki temu mogę też unikać rzeczy, których musiałbym się wstydzić. Ostatnio policzyłem, że sprzedałem ponad 600 tysięcy płyt. Skomponowałem ponad 100 utworów: instrumentalnych i piosenek. Nagrywałem przeboje. Często wyprzedzałem mody. Ale nie chcę wplątywać się już w to, że jestem gwiazdą. To jest ułuda, bardzo szkodliwa. Potem przychodzą rozczarowania i pretensje. A ja nie mam pretensji.
Źródło: Duży Format
http://www.gazetawyborcza.pl/1,75480,4877063.html
MarcoPolo - Pon Lut 25, 2008 8:33 pm
Grafik ze Śląska robi karierę w Hollywood
Rozmawiał Tomasz Tomasz Opasiński to jeden z najbardziej uznanych plakacistów w Fabryce Snów. Jeśli to nazwisko niewiele mówi w Polsce, to z pewnością nieobce są tytuły filmów, do których zaprojektował plakaty. A wśród nich są m.in.: "Madagaskar", "Wyznania gejszy", "King Kong" czy grany ostatnio "Jestem legendą".
Zobacz powiekszenie
Plakat Tomasza Opasińskiego do filmu ''Jestem legendą'' z Willem Smithem
Zobacz powiekszenie
fot. archiwum prywatne
Tomasz Opasiński
Tomasz Malkowski: Jak to się stało, że absolwent policealnej szkoły grafiki komputerowej w Katowicach robi od sześciu lat oszałamiającą karierę w Hollywood?
Tomasz Opasiński: Pracowałem dla różnych agencji reklamowych w Polsce, z Katowic zawędrowałem do Warszawy. Od początku wszystkiego sam się uczyłem, odkrywałem kolejne możliwości grafiki komputerowej. Planowałem wyjazd do Australii, ale okazało się to trudniejsze niż zdobycie wizy do USA. Rozpocząłem więc pracę w Milwaukee i po kilku miesiącach dostałem ofertę projektowania plakatów w najstarszej agencji reklamowej w Hollywood. Pomogło mi w tym zwycięstwo w konkursie PhotoshopWorld w 2002 roku, prestiżowej imprezie dla grafików komputerowych. Dzięki temu mogłem zacząć pracować z legendami amerykańskiego plakatu.
Zrobiłeś plakaty do dziesiątek amerykańskich filmów, takich jak: "Transformers", "Ultimatum Bourne`a", "Harry Potter i Zakon Feniksa". Jak się pracuje dla wielkich wytwórni filmowych?
- Za plakatami kryje się cały świat polityki Hollywood, kruczków prawnych, obostrzeń ze strony aktorów, ich prawników oraz tony technicznych elementów, które wpływają na końcowy wygląd plakatu. Bo musi być przykładowo czerwony tytuł, imię głównego aktora powyżej linii oczu, jego twarz na 75 proc. powierzchni plakatu, kawałek miasta w prawym dolnym rogu, logo wytwórni. Pogodzenie tych wszystkich elementów i otrzymanie czegoś znośnego to wielka sztuka. Z wydumaną historią oraz przegadaniem na plakacie wytwórnie nie osiągnęłyby zamierzonego efektu kasowego.
Miłym elementem mojej pracy jest możliwość poznania wielu aktorów podczas sesji zdjęciowych. Taki Will Smith czy Matt Damon to, jak się okazuje, sympatyczne osoby.
Mógłbyś zdradzić tajniki swego fachu? Plakat od czasów Młodożeńca i Starowieyskiego przeszedł już sporą ewolucję.
- Specjalizuję się w skomplikowanych montażach zdjęć, wykorzystuję do tego Photoshopa, ale i dodaję grafikę trójwymiarową. Nie pamiętam plakatu, a pracowałem nad prawie 250 kampaniami, który powstałby tylko z jednego lub dwóch zdjęć. W serii plakatów do filmu "Jestem legendą" każdy jest zlepkiem kilkudziesięciu kompletnie niezwiązanych ze sobą na pozór zdjęć. Z jednego bierze się trawę, z drugiego chmurę, z trzeciego rękę, z czwartego łokieć aktora i tak dalej. Jak i w kinie, tak i w plakatach wszystko jest iluzją.
Pół roku temu za plakat do filmu "Zakochany Paryż" otrzymałeś nagrodę Key Art Awards. To taki plakatowy Oscar. Czy dzięki niej masz już silną markę w Stanach?
- Znają mnie w Hollywood od kilku lat, w kilku miejscach poza nim także. Ze zleceniami nie mam problemu, gorzej z czasem na ich wykonanie. Jednak na oscarowe gale nie chodzę. Nasza branża nie doczekała się jeszcze takiego uznania jak przykładowo montaż dźwięku czy dekoracje. Planujesz wrócić do Polski? - Na wycieczkę. Ale tak poważnie - chętnie bym wrócił, ale w Polsce nie ma koniunktury na robienie tego, czym się zajmuję tutaj. Nikt nad Wisłą nie rozumie, że plakat to kluczowa część produkcji oraz dystrybucji filmu. A w Stanach nad plakatem myśli się już na rok przed premierą filmu!
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
absinth - Pon Mar 03, 2008 6:46 pm
GALERIA ARTYSTYCZNA NA PLACU GRUNWALDZKIM
Po raz kolejny wybieramy wybitnego twórcę, którego w tym roku uhonorujemy w Galerii Artystycznej na Placu Grunwaldzkim w Katowicach!
W czasie - od 3 do 16 marca w "Gazecie Wyborczej" będą dostępne kupony ankietowe, na których będziemy zaznaczać wybraną przez nas kandydaturę postaci, przy czym uwaga: po raz kolejny wybieramy tylko jedno nazwisko!
Można głosować w następujący sposób:
- dostarczając wypełniony kupon do Centrum Informacji o Mieście, przy ul. Młyńskiej 2,
- listownie - przez wysłanie kuponu na adres Urzędu Miasta Katowice
(40-098 Katowice ul. Młyńska 4) z dopiskiem: "Galeria Artystyczna",
- za pośrednictwem Internetu (usługa aktywna od 3 marca do 16 marca).
Kupony należy składać do 16 marca br.
głosowac mozna tu:
http://www.um.katowice.pl/ankiety/ga08/
ja glosowalem na Michejde
Wit - Czw Mar 06, 2008 9:02 pm
Gustaw Holoubek zawsze czuł się Ślązakiem
Iwona Sobczyk2008-03-06, ostatnia aktualizacja 2008-03-06 21:04
Genialny aktor przez kilka lat mieszkał w Katowicach i grał na deskach Teatru Śląskiego. Zmarłego w czwartek Gustawa Holoubka opłakują jego dawni uczniowie i znajomi.
Gdy w 1949 roku przyjechał do Katowic, by grać w tutejszym teatrze, Śląsk wydał mu się miejscem wyjątkowo nieprzyjaznym. Jednak został tu na siedem lat. Był nie tylko aktorem i kierownikiem artystycznym w Śląskim, ale też pedagogiem. Podobno szybko zmienił zdanie o Śląsku - Żartował, że gdyby kiedyś powstał naród śląski, to on by od razu do niego przystąpił. Bardzo często wspominał ten swój śląski okres, lubił go - opowiada Kazimierz Kutz, który znał zmarłego wczoraj artystę od ponad pół wieku. Po wyjeździe Holoubka do stolicy przez pewien czas mieszkał nawet w jego katowickim mieszkaniu, na szóstym piętrze "drapacza chmur" przy Żwirki i Wigury. Jeszcze przed Kutzem to samo mieszkanie zajmowali dawni uczniowie Holoubka ze Studia Teatralnego. Mistrz osobiście się o to upomniał i w ten sposób na dawnych "dyrektorskich" pokojach ulokowali się ze swoimi świeżo założonymi rodzinami Wojciech Standełło i Bernard Krawczyk.
Ten drugi wspomina: - Holoubek był wspaniałym człowiekiem, moim serdecznym przyjacielem i ojcem, on mnie wychował. Nie mogę się otrząsnąć, nikt nie może - mówi Krawczyk na wiadomość o śmierci swojego nauczyciela.
- To był człowiek staromodny, w dobrym tego słowa znaczeniu. O aktorstwie wiedział wszystko - dodaje Kutz.
Na scenie Teatru Śląskiego Holoubek zagrał: Pierczychina w "Mieszczanach" Maksyma Gorkiego, Filona w "Balladynie", Jana Kazimierza w "Mazepie" i tytułowego Fantazego w sztuce Juliusza Słowackiego, a także Łatkę w "Dożywociu" Aleksandra Fredry i doktora Ranka w "Domu lalki" Henryka Ibsena. To w Katowicach też po raz pierwszy w swojej karierze zaczął reżyserować. W 1951 roku debiutował ze sztuką Howarda Fasta "Trzydzieści srebrników". W 1954 roku został kierownikiem artystycznym katowickiej sceny i był nim przez dwa sezony. Udało mu się ściągnąć do współpracy samego Tadeusza Kantora. Wykładał też w działającym przy teatrze Studiu Teatralnym.
Holoubek wyjechał z Katowic w 1956 roku. Prawdopodobnie zadecydowała opinia lekarzy, którzy uznali, że zmagający się z chorobą płuc artysta nie powinien mieszkać w zadymionych Katowicach.
Chętnie przyjeżdżał tu jednak z różnymi swoimi spektaklami. Ostatni raz był tu w styczniu zeszłego roku, kiedy zainaugurował cykl spotkań z artystami zorganizowany z okazji 100-lecia teatru. Sala była pełna, a Holoubek - choć już bardzo schorowany - tak samo fascynujący jak zawsze. Na scenie odzyskiwał energię i pełnię swojego magnetycznego uroku.
- Odpalał jednego papierosa od drugiego, na co patrzyliśmy z przerażeniem, bo przecież nie powinien był palić. Opowiadał niezwykłe rzeczy: o tym, jak był zdumiony niezwykłą pracowitością, skromnością i uczciwością Ślązaków i o tym, że jednocześnie byli to ludzie, którzy wyrażali swoje oczekiwania wobec sztuki w sposób bardzo odważny. Chcieli teatru, który wykracza poza szarzyznę, która ich otaczała, a on potrafił słuchać - i takie właśnie spektakle tworzył - wspomina tamte chwile Krystyna Szaraniec, dyrektorka Teatru Śląskiego.
Jej zdaniem żaden polski aktor nie ma takiego autorytetu, jakim cieszył się Holoubek. - Nie sposób zacząć dziś spektaklu bez oddania hołdu tej wielkiej postaci - mówi Szaraniec.
Wit - Nie Mar 09, 2008 7:39 pm
Aleksandra Śląska zapomniana w Katowicach
Anna Malinowska 2008-03-09, ostatnia aktualizacja 2008-03-09 18:57
Urodziła się i mieszkała przy ul. Poniatowskiego. Była wielką aktorką, ale w mieście nie ma dziś po niej śladu.
Na studiach aktorskich w Krakowie była jedyną osobą ze Śląska. Koledzy mówili o niej: "ta ze Śląska". Jeden z profesorów zauważył: "Wąsik! Z takim nazwiskiem to ty kariery nie zrobisz. Znajdź sobie lepsze".
Studentka posłuchała go. Z Aleksandry Wąsik stała się Aleksandrą Śląską. - To pokazuje jej przywiązanie do tej ziemi. Z racji przybranego nazwiska była też naszym ambasadorem w Warszawie - mówi Witold Naturski, radny sejmiku i krewny Aleksandry Śląskiej. Babcia Naturskiego była siostrą aktorki.
Aleksandra Śląska urodziła się 4 listopada 1925 r. w Katowicach. Jej rodzina mieszkała w kamienicy przy ul. Poniatowskiego 34. Ojciec aktorki Edmund Wąsik był wybitnym działaczem narodowym - uczestniczył w III powstaniu śląskim, był posłem na Sejm RP.
- Z Olą Wąsikówną chodziłem do jednej klasy. Była ruchliwa, piegowata, mistrzyni w jeździe na hulajnodze. Byłem bardzo dumny, kiedy obserwowałem, jaką ta osóbka robi oszałamiającą karierę - wspomina doc. Andrzej Rożanowicz, który całe swoje życie mieszka w Katowicach.
Na scenie Śląska błyszczała. Grała z największymi indywidualnościami sceny polskiej: Juliuszem Osterwą, Ludwikiem Solskim, Aleksandrem Zelwerowiczem. Z Krakowa przeniosła się do Warszawy, gdzie występowała w teatrze Ateneum. Zagrała w wielu polskich filmach: "Ostatnim etapie" Wandy Jakubowskiej, "Pasażerce" Andrzeja Munka, "Królowej Bonie" Janusza Majewskiego. W 1975 roku została nagrodzona Złotym Ekranem. Zmarła 18 września 1989 roku.
- Katowice mogą się pochwalić trójką wielkich aktorów. Cybulski i Kobiela mają tu swoje ulice. I choć w Ligocie jest ul. Śląska, to z Aleksandrą nie ma ona nic wspólnego - mówi Naturski.
Wtóruje mu Rożanowicz: - Szkoda, że Katowice nie chcą się chwalić tak genialną postacią. Przy jej rodzinnym domu nie ma nawet pamiątkowej tabliczki. To przecież niewielki koszt, a ludzie, przechodząc, wiedzieliby, gdzie aktorka mieszkała - uważa.
Waldemar Bojarun, rzecznik katowickiego magistratu, podkreśla, że inicjatywa leży po stronie środowisk twórczych. - Miasto jest otwarte na propozycje, ale to sami mieszkańcy muszą pokazać, że czegoś chcą, czegoś im brakuje. W Katowicach działają przecież środowiska filmowe. Dziwi więc fakt, że twórcy nigdy nie wnioskowali o uhonorowanie tej postaci - mówi rzecznik.
Jeśli środowiska twórcze wystąpią z pomysłem uhonorowania Śląskiej, ostatnie słowo i tak będą mieli radni. Zapytaliśmy więc przedstawicieli komisji kultury rady miejskiej, czy lubią Aleksandrę Śląską.
Piotr Pietrasz: - Tę aktorkę? W sensie ogólnym na pewno tak. Nie przypominam sobie żadnej konkretnej roli. Zaraz, zaraz... Przecież ona grała w serialu "Królowa Bona"! Nie wiedziałem, że ona jest z Katowic. Być może to dobry pomysł, żeby nagłośnić sprawę. Nawet przegląd filmowy można by zrobić. W końcu mamy tu kina i instytucje filmowe, które mogłyby się tym zająć.
Stanisław Włoch: - Tak, lubię i cenię. Moja mama ją kiedyś poznała. Byłem nawet na przedstawieniu, w którym Śląska grała. Mieszkała na Poniatowskiego? Nie wiedziałem. Nie była tak popularna jak Zbyszek Cybulski, bo to była aktorka innego typu. Dobrze byłoby nazwać jakąś ulicę jej imieniem.
Piotr Hyla: - A dlaczego miałbym nie lubić? Każdy wie, że to wybitna aktorka. Wybitna i koniec. Była z Katowic? Nie wiedziałem.
Wit - Wto Mar 11, 2008 7:04 pm
Wątek plotkarski...a co
Agnieszka wśród gwiazd
2008.03.10
Dwa lata temu zaczynała w mało znanej telewizji Tele 5. Dziś, jako najnowsze odkrycie Niny Terentiew, jest wschodzącą gwiazdą Polsatu
Katowiczance Agnieszce Popielewicz stacja powierzyła prowadzenie programu, który ma być największym hitem Polsatu. Rolą gospodarza Popielewicz dzieli się z Zygmuntem Chajzerem.
"Gwiezdny Cyrk", którego pierwszy odcinek można było zobaczyć w ostatni czwartek, to jeden
z najdroższych programów telewizyjnych. Równocześnie z polską edycją startuje amerykańska.
Arena niespodzianek
Dziewięć gwiazd wciela się w role artystów cyrkowych. Wśród nich jest Grażyna Wolszczak, Marek Siudym, Szymon Wydra, Maria Góralczyk, Piotr Pręgowski i Anna Powierza. Ich umiejętności ocenia jury w składzie: Maryla Rodowicz, Przemysław Saleta, Piotr Bałtroczyk i Ewa Zalewska z cyrku Zalewski, gdzie powstaje program.
Od następnego odcinka, co tydzień, będzie odpadała gwiazda, którą jurorzy najsłabiej ocenią. Gwiazdy chodzą po linach, tresują lwy, rzucają nożem w w ruchomą tarczę z człowiekiem. Do wyboru mają 54 dyscypliny cyrkowe.
Pokonują strach
- Prowadzenie tego programu to dla mnie ogromna szansa, a jednocześnie pozytywna ocena mojej dotychczasowej pracy dla Polsatu - cieszy się Agnieszka. - Nie ukrywam, że się denerwuję, bo to program na żywo, a znacznej części mojej roli nie dało się rozpisać w scenariuszu, bo nie wiadomo, co się wydarzy. Czy komuś się uda zrobić swoją sztuczkę, czy nie? Na próbach widziałam, jak gwiazdy pokonują swój strach, balansując na dużej wysokości czy oswajając dzikie zwierzę. Mam nadzieję, że widzom się ten program spodoba i że nie skończy na jednej edycji.
Rola gospodarza sztandarowego programu stacji to marzenie każdego prezentera telewizyjnego. Przynosi sławę i duże pieniądze. - O pieniądzach nie rozmawiam, ale jestem bardzo zadowolona, że w wieku 23 lat potrafię sama o siebie zadbać - odpowiada Agnieszka.
Krok po kroku
Agnieszka Popielewicz (23 lata), katowiczanka, od ponad roku mieszka w Warszawie. Pracę w telewizji zaczynała od prowadzenia programu w Tele 5. Od kilku miesięcy dziennikarka i prezenterka Polsatu. Można ją zobaczyć w programie "Się kręci". Z Krzysztofem Ibiszem prowadziła galę z okazji 15-lecia Polsatu. Agnieszka studiuje na IV roku socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Przez kilka lat była związana z Marcinem Mroczkiem z serialu "M jak miłość".
Jolanta Szymczyk-Przewoźna
jolanta.szymczyk@echomiasta.pl
...................................................
Czy dobrze pamiętam...Agnieszka reklamowała chyba SCC na bilbordach, kiedy otwierano ten przybytek
d-8 - Wto Mar 11, 2008 7:24 pm
jaaaa
Basiu - spotkajmy sie
ale czy warto wątek dla tej księżniczki zakładac
Wit - Wto Mar 11, 2008 7:35 pm
nie tylko dla Niej
np. wkrótce do Kato przyjadą "świry" i trochę się gwiazdki polansują
EDIT
a tu skan artykułu z Magazynu DZ z ostatniego piątku 7marca o śląskich celebritach pt "Salony lubią gwiazdy"
Safin - Wto Mar 11, 2008 11:40 pm
jest watek o "znanych".... kleić, bo potem jedne umierają...albo bardziej rozróżniać. NP ten mogłby mieć dodatek [sztuka tandetna]
salutuj - Śro Mar 12, 2008 7:13 am
www.pajacyk.pl - Wejdź i nakarm głodne dziecko
Wit - Śro Mar 12, 2008 4:39 pm
a do naszego liceum, czyli do Pika chodziła Ania Guzik...czyli "Hela w opałach"
Wit - Śro Mar 12, 2008 8:37 pm
Radny wnioskuje o ulicę dla "królowej Bony"
am2008-03-12, ostatnia aktualizacja 2008-03-12 20:47
- Tak wybitna aktorka teatralna i filmowa zasługuje na pamięć mieszkańców - uważa katowicki radny Jakub Łukasiewicz, który właśnie złożył wniosek w sprawie uhonorowania Aleksandry Śląskiej.
O tym, że nawet na kamienicy, w której aktorka mieszkała, nie ma żadnej pamiątkowej tabliczki, pisaliśmy kilka dni temu. - Nie możemy narzucać, kto dla Katowic był ważny, a kto nie - mówił wtedy Waldemar Bojarun, rzecznik katowickiego magistratu. I podkreślał, że to mieszkańcy decydują, kto jest dla ich ważny, i oni sami powinni wyjść z taką inicjatywą.
- Po przeczytaniu artykułu rozmawiałem o Aleksandrze Śląskiej ze znajomymi, sąsiadami. Wszyscy, nawet bardzo młodzi ludzie, świetnie wiedzą, kim była, pamiętają jej sceniczną osobowość. To rzeczywiście wstyd, że tak wybitna aktorka nie została uhonorowana w mieście, w którym się urodziła i z którym była związana - mówi Łukasiewicz.
Radny złożył już wniosek u prezydenta Katowic o nazwanie imieniem aktorki jednej z nowo powstających ulic w mieście.
maciek - Czw Mar 13, 2008 9:41 am
Dajcie spokój to forum to nie pudelek
d-8 - Czw Mar 13, 2008 11:42 am
Dajcie spokój to forum to nie pudelek
popieram
proponuje polaczenie z tematem "czy wiecie ze, znani... "
Wit - Pon Mar 17, 2008 8:54 pm
Wojciech Kilar powrócił do Hollywood
Marcin Mońka2008-03-17, ostatnia aktualizacja 2008-03-17 15:52
Na ekranach polskich kin możemy oglądać film "Królowie nocy" Jamesa Graya z muzyką Wojciecha Kilara. To powrót katowickiego kompozytora do Hollywood po dłuższej przerwie
"Królowie nocy" to film porównywany do słynnej "Infiltracji" Martina Scorsese - thriller, którego tematem jest rosyjska mafia, nieczyste interesy i nocne życie w Nowym Jorku. Jak podkreślali już amerykańscy recenzenci, jedną z najmocniejszych stron filmu jest muzyka Kilara. To powrót kompozytora do pracy dla Hollywood. Ostatnim obrazem hollywoodzkim, do którego stworzył muzykę, był "Portret damy" Jane Campion z 1996 roku. Od tego czasu wprawdzie wciąż tworzył muzykę do filmu, jednak o wiele rzadziej niż w latach 70. i 80., i głównie dla znajomych reżyserów.
Bo choć propozycji otrzymywał mnóstwo, nie odmawiał jedynie swoim przyjaciołom: Romanowi Polańskiemu ("Pianista" w 2002 roku) oraz Krzysztofowi Zanussiemu, do którego filmów muzykę pisze wyłącznie Kilar.
Katowicki mistrz w ostatnich latach poświecił się jednak głównie twórczości klasycznej: symfonicznej i wokalnej. To właśnie w tym okresie powstały kolejne symfonie Kilara. W listopadzie zeszłego roku miała swoje prawykonanie jego V Symfonia "Adwentowa".
Kilar nie zerwał jednak swoich kontaktów z Ameryką. Jego twórczość cieszy się tam niesłabnącą popularnością, czego dowodem są liczne koncerty jego muzyki za oceanem, często w obecności kompozytora.
Od amerykańskiego Kronos Quartet Kilar otrzymał też propozycję skomponowania muzyki kameralnej. Jednak kompozytor przyznał w rozmowie z "Gazetą", że zdecydowanie lepiej czuje się w większych formach orkiestrowych. Gdy początek kompozycji dla Kronosów zaczął obrastać w dźwięki, powstała "Ricordanza" na orkiestrę smyczkową. Amerykańscy muzycy nie stracili jednak wiary, że Kilar napisze też kiedyś muzykę specjalnie dla ich kwartetu.
Przyjęcie propozycji od reżysera Jamesa Graya było jednak dla fanów Kilara wielkim zaskoczeniem, bo wcześniej katowicki kompozytor odmawiał hollywoodzkim twórcom. Co mogło go skłonić do powrotu do amerykańskich filmów?
Na pewno duża w tym zasługa samego reżysera. W wywiadach podkreślał, że najpierw poznał twórczość klasyczną Kilara i zachwycił się jego m.in. jego "Exodusem". Dlatego zapragnął, by to właśnie Kilar stworzył muzykę do jego filmu. W tym celu napisał, jak to określił - "drżącą ręką" do Katowic list. Otrzymał pozytywną odpowiedź. Jednak Kilar nie informował Graya o przebiegu pracy, ale zaprosił reżysera do Polski, gdy muzyka była już skończona. To żelazna zasada katowickiego mistrza, by nie pokazywać próbek twórczości przed skończeniem całej pracy.
Mimo chłodnego przyjęcia w Polsce (w Stanach było nieco lepiej) "Królowie nocy" bronią się muzyką - mroczną, dostojną, z fantastyczną orkiestracją. Amerykańska prasa donosiła, że dźwięki Kilara podkreślają surowe emocje, jakie dominują w filmie. To typowa muzyka ilustracyjna, z jakiej słynie kompozytor, w wielu fragmentach niemal bajkowa.
Kris - Śro Mar 19, 2008 8:51 pm
Michnik: Jestem Ślązakiem honoris causa
jm
2008-03-19, ostatnia aktualizacja 2008-03-19 21:33
Adam Michnik, redaktor naczelny "Gazety Wyborczej" spotkał się w środę w Katowicach z czytelnikami swojej najnowszej książki "W poszukiwaniu utraconego sensu". Wcześniej dyskutował z gimnazjalistami w Gliwicach
Wczesnym popołudniem Michnik spotkał się z młodzieżą w gliwickim liceum i gimnazjum "Szkoła z charakterem". Słuchacze byli młodzi, ale pytania zadawali nad wyraz dojrzałe. Dyskutowali o rewolucji, która zwykle pożera własne dzieci, o sensie lustracji, ubeckich teczkach i meandrach polskiej historii.
- Czy warto być politykiem? - pytali uczniowie redaktora
- Mądrych polityków jest w Polsce deficyt, więc jeśli ktoś z was ma do polityki powołanie, to szczerze zachęcam. Pod warunkiem, że wniesiecie do niej pozytywne wartości - odpowiedział Michnik. - Nie namawiam każdego, by stał się politykiem, ale każdy powinien politykę obserwować, to konieczne, by mądrze głosować.
Michnik chwalił młodych ludzi, bo w ostatnich wyborach parlamentarnych to ich głosy przesądziły o porażce PiS-u. - Wasi nieco starsi koledzy uratowali polską demokrację - mówił.
Po południu w katowickiej księgarni Matras przy ul. Stawowej w Katowicach czekali na niego czytelnicy. Tłum był taki, że do środka nie dało się wepchnąć szpilki. O swojej najnowszej książce "W poszukiwaniu utraconego sensu" Michnik mówił, że to jego odpowiedź na rządy czwartej RP. Napisał ją obserwując jak politycy PiS zawłaszczają państwo. - Obrzydliwe urządzanie prowokacji, opluwanie całych środowisk i szukanie haków na przeciwników. To było po prostu pauperyzowanie Polski - mówił.
Czytelnicy byli również ciekawi, co Michnik myśli o upadku systemu totalitarnego w Polsce i granicach wolności. - Wolność to nie może być samowolność i dowolność. Wszystko trzeba wypośrodkować - przestrzegał. Najbardziej ożywił się, gdy jeden z uczestników spotkania zapytał, jak się czuje w prowincjonalnym mieście. - Śląsk to nie prowincja. Wiem, co mówię, bo byłem posłem z okręgu bytomskiego. I skoro taki znawca jak Kazimierz Kutz powiedział o mnie "Ślązak honoris causa", to coś w tym musi być - podkreślił.
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
http://miasta.gazeta.pl/katowice/1,35019,5040660.html
Wit - Wto Kwi 01, 2008 7:39 pm
Śląska ma największe szanse na popiersie
am 2008-04-01, ostatnia aktualizacja 2008-04-01 21:04
Aleksandra Śląska wygrała w plebiscycie "Galeria Artystyczna 2008".
Od czterech lat organizują go wspólnie "Gazeta Wyborcza"i katowicki magistrat. Internauci i Czytelnicy "Gazety" wskazują osobę, która ze względu na zasługi dla miasta zasługuje na własną rzeźbę w tworzonej na placu Grunwaldzkim galerii. Stoją tam już m.in. popiersia Zbyszka Cybulskiego i Jerzego Dudy-Gracza. Oprócz Śląskiej najczęściej w tegorocznym plebiscycie wymieniani byli Bogumił Kobiela i Grzegorz Fitelberg. Decyzję o tym, czyje popiersie zostanie umieszczone na cokole, zgodnie z regulaminem podejmie teraz prezydent Katowic, będzie jednak wybierać spośród tych trzech postaci.
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
caterina - Wto Kwi 08, 2008 9:43 pm
troche z innej beczki
==========================
18-letni Kuba "Kartky" Jankowski z Bytomia jest hiphopowcem, autorem marki ubrań promującej Śląsk, filmowcem, siatkarzem, młodzieżowym radnym, redaktorem internetowego portalu... Słuchacze Radia BIS dołożyli mu jeszcze tytuł najbardziej nieprzeciętnego młodego człowieka w Polsce.
- Konkurs "Nieprzeciętny 2007" służy promowaniu młodych ludzi, którzy mają niezwykłe zainteresowania, robią fenomenalne rzeczy dla swoich społeczności i którzy mają niewielką szansę na to, że świat o nich usłyszy - mówi Bożena Sarnowska z Polskiego Radia BIS. W tej edycji Kuba Jankowski pokonał 150 kandydatów do tytułu. - Słuchacze oddali na niego kilka tysięcy głosów - mówi Sarnowska.
W nagrodę Jankowski dostał laptop i odtwarzacz MP4. Jest filmowcem, muzykiem, siatkarzem, młodzieżowym radnym, redaktorem serwisu HHBytom, dziennikarzem. Ostatnio całą energię wkłada w akcje propagujące lokalny patriotyzm. Zaczął od robienia koszulek z hasłami promującymi Bytom. Pomysł się sprawdził, bo już kilkaset osób kupiło koszulki projektowane przez Kubę.
Teraz postanowił zająć się promocją całego Śląska. Właśnie przygotowuje akcję „Lokalny patriota”. Tomek Palej z koszulkowo.com, który pomaga Kubie organizować akcję, właśnie kończy produkcję „śląskiej patriotycznej marki odzieży”.
Już pod koniec kwietnia śląscy patrioci będą się mogli ubrać w patriotyczne koszulki, bluzy, czapeczki i bransoletki. Na wszystkim będzie logo akcji - kształt województwa śląskiego ze skrzydłami i przewodnim hasłem. Będą też wersje z napisem "Wszechświat - Ziemia - Europa - Polska - Śląsk" albo z wypisanym na mapie województwa numerem. - Żeby każdy, kto nosi patriotyczną koszulkę, poczuł, że gra w jednej śląskiej drużynie - mówi Kuba.
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
http://miasta.gazeta.pl/katowice/1,3501 ... 4-07-03-06
d-8 - Śro Kwi 09, 2008 7:16 am
^^^ ciekawe jak sie bedzie ta śląska kolekcja prezentowac ?
a w ogole to człowiek orkiestra
absinth - Śro Kwi 09, 2008 7:26 am
^^^ ciekawe jak sie bedzie ta śląska kolekcja prezentowac ?
pewnie tak:
MarcoPolo - Sob Kwi 12, 2008 10:51 am
W sumie nie nasze aglo ale po sąsiedzku. Cześć tego zespołu, który zdobywa coraz większa pop, jest z okolic Wodzisławia, Jastrzebia.
Voila:
http://www.tabu.band.pl/
http://www.youtube.com/watch?v=bc2acZyigPE
absinth - Czw Kwi 17, 2008 8:29 am
rp.pl » Kultura » Muzyka
Krystian Zimerman owacyjnie przyjęty w Rzymie
nat 17-04-2008, ostatnia aktualizacja 17-04-2008 01:12
Owacją na stojąco zakończył wczoraj wieczorem recital Krystiana Zimermana w Sali św. Cecylii Audytorium w Rzymie, najbardziej prestiżowej sali koncertowej w Wiecznym Mieście.
Polski pianista, zwycięzca Konkursu Chopinowskiego z 1975 roku, wystąpił przed rzymską publicznością w ramach tournee po Włoszech.
Podobnie jak wcześniejsze koncerty Zimermana w innych włoskich miastach, także ten w stolicy wywołał entuzjazm i zachwyt widowni. Około dwóch tysięcy osób długo oklaskiwało pianistę. Wykonał on partitę nr 2 d-moll Bacha i sonatę nr 32 Beethovena. Zmienił natomiast drugą część koncertu i zamiast utworów Brahmsa i Szymanowskiego, zaprezentował mazurki i sonatę Chopina.
Prasa zapowiadając występ polskiego pianisty podkreślała , że wrócił on do Rzymu po 10 latach. Po niedawnym koncercie w Palermo, recenzentka prestiżowego kulturalnego dodatku dziennika "Il Sole-24 Ore" napisała, że Krystian Zimerman należy do "złotej trójki" światowej pianistyki obok Maurizio Polliniego i Radu Lupu. Zwróciła uwagę na wyróżniające polskiego pianistę połączenie "fantastycznej techniki ze swobodą interpretacyjną".
Wśród nielicznych obecnych w Audytorium Polaków, kilka osób wspominało ze wzruszeniem koncert młodego Krystiana Zimermana podczas polskiego spotkania opłatkowego z Janem Pawłem II w Sali Klementyńskiej, w Watykanie, w Wigilię 1980 roku.
Źródło : PAP
Wit - Pią Kwi 18, 2008 6:16 pm
Katowice trwonią legendę Hansa Bellmera
Rozmawiał: Marcin Mońka2008-04-18, ostatnia aktualizacja 2008-04-18 16:52
Tablica poświęcona światowej sławy surrealiście Hansowi Bellmerowi została odsłonięta we worek na domu w Berlinie, gdzie spędził osiem lat. W Katowicach się urodził i dorastał, ale nie ma po tym wydarzeniu śladu. - Niestety, stosunek do kultury jest u nas wciąż mało odpowiedzialny - mówi Andrzej Urbanowicz, szef Towarzystwa Bellmer
Marcin Mońka: Hansa Bellmera nie boi się Berlin ani Paryż, boją się jednak Katowice. Dlaczego?
Andrzej Urbanowicz, szef Towarzystwa Bellmer: Bo jesteśmy jeszcze na niższym etapie rozwoju kultury. I boję się, że tak szybko tego nie zmienimy, bo nie ma w tym mieście wielkiego dla niej zrozumienia.
Katowice, nieco podobnie jak Nowa Huta czy Tychy, mają jeszcze krótką historię i nie powinniśmy pozwolić na jej roztrwonienie. A tutaj trwoni się ją w najlepsze.
Na razie tylko prowadzone przez Pana Towarzystwo Bellmer jest jedynym śladem po artyście na Śląsku.
- W Towarzystwie Bellmer tak naprawdę działam sam, choć liczy ono około 30 osób. To najczęściej moi przyjaciele i znajomi. Jednak każdy z nich ma swoje życie i nie zawsze mogę liczyć na wielką pomoc. Przy pomocy tego towarzystwa można wiele uczynić. Niestety, nie ma chętnych do tej zabawy, i to dla mnie problem. Za jakiś czas pewnie wiele się zmieni i pojawią się młodzi ludzie, którzy dostrzegą Bellmera i będą chcieli coś z nim zrobić. Bo ja już nie mam absolutnie siły fizycznej do działań organizacyjnych.
Był pomysł stworzenia galerii Bellmera.
- Parę lat temu zastanawialiśmy się, czy miejscem na taką galerię mogłoby być mieszkanie w kamienicy przy ulicy Kościuszki, gdzie Bellmer mieszkał. Proponowaliśmy miastu, że zaopiekujemy się mieszkaniem, lecz wykluczaliśmy możliwość płacenia czynszu. Jako towarzystwo nie mamy przecież żadnych przychodów. Choć pewnie gdybyśmy zaczęli taką galerię prowadzić, takie możliwości by się pojawiły. Można przecież świetnie współpracować m.in. z Unią Europejską. Miasto nie czuło jednak tego bluesa. Nie dało nam możliwości, by wziąć przestrzeń nieodpłatnie.
A o Bellmerze wciąż głośno na świecie...
- Wciąż pojawiają się nowe publikacje, albumy i wydawnictwa mu poświęcone. Nasza zorganizowana w 2002 roku wystawa została zapisana wśród innych monograficznych światowych ekspozycji jego prac. Pozornie wydaje się to rzeczą bez znaczenia, lecz w przyszłości jest to kapitał potrzebny pod zorganizowanie kolejnej.
Skąd można wypożyczać prace Bellmera?
- Jest choćby galeria Ubu, która ma swoje siedziby w Nowym Jorku i Berlinie. W Nowym Jorku prowadzi ją Adam Boxer, prywatnie przyjaciel słynnego muzyka Johna Zorna. W Berlinie galerii szefuje Hendrik A. Berinson, z pochodzenia polski Żyd urodzony w Berlinie. Oni specjalizują się w sztuce surrealistycznej i dadaistycznej. Pokazują ją w Nowym Jorku i Berlinie. Berinson jest bardzo pozytywnie nastawiony na współpracę z naszym regionem, nawet na pomoc finansową. Gdy byli tu obaj w 2002 roku, wyrazili chęć pomocy. Można więc taki kontakt wykorzystać, tylko większość rzeczy musimy zrobić na miejscu. Trudno, żeby rozmowy z miastem prowadzili ludzie z Nowego Jorku. Owszem, na to trzeba pieniędzy, ale nie tak wielkich, jak się wydaje.
Michał Gomoła - Pią Kwi 18, 2008 10:11 pm
^^^ ciekawe jak sie bedzie ta śląska kolekcja prezentowac ?
a w ogole to człowiek orkiestra
Ważne żeby się chłopak ukierunkował, bo jak to mówią "jak coś jest do wszystkiego to jest do niczego". Nie zrozumcie mnie tylko źle. Bardzo fajnie, że chłopak robi tyle dla miasta, to mu się chwali. Czas jednak się ukierunkować
ps ten t-shirt przez niego zaprojektowany całkiem nieźle się prezentuje, jak na mój gust przynajmniej.
caterina - Sob Kwi 19, 2008 10:21 am
a na moj gust cały chłopak prezentuje sie ok
a i pole jego zainteresowan jest w sumie zazebiajace sie
tylko tak dalej!
============
a a propos Bellmera ..
niech na poczatek zaczna promowac go bardziej w Bellmer Cafe.tam niech Stowarzyszenie uderzy.Kiedys wisiał tam jego zyciorys i zdj ,mozna przeciez zrobic tam tez jego galerie.
Safin - Pon Kwi 21, 2008 10:47 pm
Czeslaw Spiewa - Maszynka Do Swierkania (Official Video)
[youtube]qHqTTSjWBvg[/youtube]
Czesław Śpiewa Empik Katowice Wywiad 1
[youtube]ZuTSal-863M[/youtube]
(btw; empik w SCC, nie centrum)
Skąd jest pan Czesław :
[youtube]cjCS_YArsQ0[/youtube]
Z Zabrza. A mama z okolic Katowic
caterina - Wto Kwi 22, 2008 8:36 pm
Po "Cholonku" sprzed 4 lat teatr Korez ma nowy hit. To monodram "Kolega Mela Gibsona". Mirosław Neinert, odtwórca roli, wrócił z Warszawy z główną nagrodą VI Ogólnopolskiego Przeglądu Monodramów Współczesnych.
Publiczność w Katowicach zobaczyła po raz pierwszy nową produkcję Korezu pod koniec ubiegłego roku. I już po pierwszych spektaklach było pewne, że "Kolega..." stanie się wielkim przebojem. Autorem monodramu jest Tomasz Jachimek, artysta kabaretowy (występujący m.in. jako Jachim Presents), szerszej publiczności znany jako jeden z gości "Szkoła kontaktowego" w TVN. Spektakl wyreżyserował Waldemar Patlewicz. Monodram, który jest złośliwym studium niespełnionych ambicji pewnego aktora, Neinert gra od początku przy pełnej widowni. Aby zobaczyć spektakl, trzeba rezerwować bilety o wiele wcześniej, a każdy występ Neinerta kończy się owacją na stojąco.
Zachwyty publiczności podzielają również krytycy i recenzenci teatralni. W kwietniu Neinert za rolę Feliksa Rzepki otrzymał Złotą Maskę, czyli nagrodę teatralną województwa śląskiego w kategorii najlepsza rola męska.
Teraz powrócił z Warszawy z główną nagrodą VI edycji Ogólnopolskiego Przeglądu Monodramów Współczesnych. Jury warszawskiego konkursu przyznało dwie główne nagrody. Obok szefa Korezu otrzymał ją także spektakl "Więcej światła" ze Studia Teatr Office Box w wykonaniu Natalii Kostrzewy. W sumie do konkursu zgłoszono 30 sztuk, ale do przeglądu zakwalifikowano tylko osiem.
- Emocje były, choć nie tak jak kiedyś, gdy jechało się na festiwal czy konkurs i przebywało się przez tydzień, grając i obserwując innych. Tutaj przyjechałem, zagrałem i wróciłem do domu. Oczywiście jest mi miło, że zwyciężyliśmy w konkursie, jednak dla mnie najważniejszy jest widz i żywy kontakt z nim. Bo "Kolega..." jest przecież bardzo kontaktową sztuką. Również w Warszawie publiczność reagowała żywiołowo - przyznaje Neinert.
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
http://miasta.gazeta.pl/katowice/1,35018,5145409.html
Wit - Czw Cze 12, 2008 6:28 pm
ECHO MIASTA
Po prostu byłem sobą 2008.06.09
Z Krzysztofem Respondkiem z kabaretu Rak, zwycięzcą III edycji programu "Jak oni śpiewają", rozmawia Jolanta Szymczyk-Przewoźna
Gdy Krzysztof Ibisz ogłosił nazwisko zwycięzcy, wyglądał Pan na mocno zaskoczonego. Spodziewał się Pan, że więcej SMS-ów dostanie Joanna Jabłczyńska? Podobno jest Pan strasznym pesymistą.
- Nie spodziewałem się tego zwycięstwa. Przez moment przemknęło mi ono przez myśl, gdy tuż przed wyjściem na scenę dawałem autograf małej dziewczynce. Miała na imię Wiktoria. Ale to był moment. Miałem nawet wrażenia, że Aśka była pewna tego zwycięstwa. Rzeczywiście, werdykt był dla mnie niespodzianką. Tak to już jest, że finał mobilizuje sympatyków i ludzie, którzy nie głosowali przez cały program, w finale wysyłają SMS-y. Chciałem im wszystkim podziękować i najbardziej byłbym zadowolony, gdybym mógł wśród nich rozlosować ten obiecany mi samochód.
Wszystkie nagrody chce Pan rozdać. Fiata 500, 5 tysięcy złotych za nagranie singla i "Brylantowy mikrofon". Nie żal Panu rozstawać się ze wszystkim?
- Pewnie, że zawsze trochę żal, ale tak zapowiedziałem i tak zrobię. Człowiek jest tyle wart, ile potrafi podzielić się z innymi. Nie chciałbym jednak robić rozgłosu wokół tego.
Pobił Pan rekord programu, zdobywając aż trzynaście razy najwyższą notę. Gdyby uczestnicy kolejnej edycji pytali Pana, co zrobić, żeby wygrać, co by im Pan poradził?
- Trzeba być sobą. Nie chować się za chórami. Nie robić show. Po prostu wyjść i zaśpiewać. Ja tak zrobiłem. To program na żywo. Tu nic nie poprawią na montażu. Dlatego liczy się autentyczność. Trzeba śpiewać do publiczności w studiu, dla ludzi. Nie dla kamer. Może Aśka straciła na tym, że próbowała grać przed kamerą.
Zwycięstwo w tego typu programie często mocno przyspiesza karierę. Padają już propozycje filmowe, reklamowe, prowadzenia programów telewizyjnych?
- Do mnie jeszcze nie dotarły. Na razie nie zauważyłem, żeby ten program coś zmienił w moim życiu. Nie odczuwam żadnego wzrostu popularności. Miałem nadzieję, że przeniesie się ona na kabaret Rak, w którym występuję razem Krzysztofem Hankem i Grzegorzem Poloczkiem. Obiecywałem sobie, że na koniec, żegnając się z widzami, zaproszę wszystkich na nasze występy i proszę sobie wyobrazić, że w kluczowym momencie, emocje były tak duże, że zapomniałem o tym.
Teraz wychodzi Pana singiel, nagroda dla zwycięzcy programu, i co dalej?
- Na tym singlu są dwie piosenki, które śpiewałem w programie. Z nagrania "Szczęśliwej drogi, już czas" nie jestem zadowolony. Ta właściwa płyta ma być nagrywana później. Moje plany wiążę z Rakiem. Mamy zaplanowane wiele koncertów.
Krzysztof Respondek
Urodził się 17 lipca 1969 w Tarnowskich Górach. Aktor i piosenkarz. Ukończył Wydział Aktorski PWST we Wrocławiu. Ma żonę Katarzynę i dwie córki, Florentynę i Antoninę. Hoduje szczygły syberyjskie, bardzo kolorowe śpiewające ptaki. Ma ich już około czterdziestu.
Jolanta Szymczyk-Przewoźna,
Wit - Wto Lip 22, 2008 9:05 pm
Urząd nie dofinansuje tablicy dla Śląskiej
am2008-07-22, ostatnia aktualizacja 2008-07-22 21:14
Władze Katowic nie chcą dołożyć nawet złotówki do tablicy poświęconej Aleksandrze Śląskiej. Miałaby ona zawisnąć na elewacji domu przy ul. Poniatowskiego 34, w którym mieszkała aktorka.
- Zwróciłem się z prośbą o pomoc finansową, w kwocie, którą władze Katowic uznają za stosowną. Niestety, dwa dni temu dostałem pismo informujące, że miasto nie da pieniędzy - skarży się Witold Naturski, radny sejmiku i krewny Aleksandry Śląskiej - jego babcia była siostrą aktorki.
Naturski wyliczył, że koszt tablicy wraz z montażem wyniósłby jakieś 2,4 tys. zł. - Czy kilkaset złotych dla takiej gminy jak Katowice to duży wydatek? Miasto powinno chwalić się osobistościami, które się w nim urodziły i wychowały - uważa Naturski.
Z pisma, które krewny aktorki dostał wynika, że sprawa uhonorowania artystki została już załatwiona. We wrześniu zostanie bowiem odsłonięte jej popiersie w Galerii Artystycznej na placu Grunwaldzkim. Wtedy też zostanie wydana broszura o życiu i działalności artystycznej Śląskiej. - Tego byłoby już za dużo. Miasto o aktorce nie zapomniało, bo będzie mieć swoje popiersie. A tablica przy domu, w którym mieszkała naprawdę może poczekać. Sprawy nie zamykam, ale nie wszystko na raz - tłumaczył nam z kolei Józef Kocurek, wiceprezydent miasta.
Prawdziwe nazwisko Aleksandry Śląskiej brzmi Wąsik. Jej ojciec, Edmund Wąsik, był wybitnym działaczem narodowym, uczestniczył w III powstaniu śląskim, był posłem na Sejm RP. Sama aktorka pracowała z najwybitniejszymi - Juliuszem Osterwą, Ludwikiem Solskim, Aleksandrem Zelwerowiczem. W pamięci milionów widzów zapisała się głównie jako królowa Bona z serialu Janusza Majewskiego pod tym samym tytułem. Urodzona w 1925 r. zmarła w 1989 r. Choć od jej śmierci minęło dużo czasu, do tej pory w Katowicach nie było jakiekolwiek śladu świadczącego, że aktorka miała z miastem coś wspólnego.
Źródło: Gazeta Wyborcza Katowice
Strona 3 z 5 • Wyszukiwarka znalazła 667 wypowiedzi • 1, 2, 3, 4, 5